در گذرگاه زمان
با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد
عشق ها می میرند
رنگ ها رنگ دگر می گیرند،
و فقط خاطره هاست
که چه شیرین و چه تلخ
دست ناخورده به جا می مانند!
به گمانم جای خالیِ آدم ها زنده اند!
جان دارند، نفس می کشند،
فریاد می زنند، مجادله می کنند
و آدم را از پای در می آورند.
آدم ها حتی ردپای مخصوص به
خودشان را دارند،
چیزی منحصر به فرد ...
مثل اثر انگشتانشان که وقتی می روند
با رد پای هیچکسِ دیگر پُر نمیشود.
حالا هرچه میخواهند بگویند
کسی می آید که میتواند
جای دیگری را پُر کند!
اصلا محال است،
جای کسی با دیگری پُر شود
خصوصا اگر آن جا آغوش باشد.
💕اگر کسے را دوست داریم
هر روز مهم بودنِ آن فرد
و با ارزش بودنش را
بہ او یادآورے کنیم.
نہ فقط در کلام
بلکه در رفتارمان بہ او نشان دهیم
کہ دوست داشتن یعنے
محافظت کردنِ او
از هجومِ گاهگاهِ احساس ناامنی...💕