احمد رضایی

پاسخ ساده این است که این وضعیت در کشورهای خاورمیانه بسیار شکل افراطی به خود گرفته که بخش بسیار بزرگتر اقتصاد در دست اصطلاحا خودی ها و درونی هاست که با اتکا به نفوذ سیاسی به درآمدهای سرشاری می رسند حال آنکه از حیث مولدبودن در سطح پایینی قرار دارند.

• سوال دیگر هم این است که چگونه دولت هایی در خاورمیانه از جمله اسرائیل و ترکیه توانستند چنین تغییری را صورت دهند اما دیگر دولت های این منطقه نه؟ به نظرم ترکیه سابقه طولانی تری در نه روادار بودن قدرت و حاکمیت بلکه در وجود یک بورژوازی نیرومندتر داشته است و در مجموع فضای بهتری برای سرمایه بورژوا فراهم بوده است که سرانجام هم به دوران آزادسازی اقتصادی ختم شد

وخامت اوضاع به جایی برسد که همه، بیرونی بشوند و اینجاست که کلیت ساختار به فروپاشی می رسد. به عبارت دیگر، همه مستاصل می شوند و البته که این روش خوبی برای حل مشکل نیست.

• آمریکای جنوبی، منطقه ای است که پیشرفت بزرگی در زمینه کاهش فقر و دربرگیری اجتماعی social inclusion و حرکتی بسیار پویاتر به سمت سازوکارهای مدرن امنیت اجتماعی social safety mechanisms Modern را شاهد بوده است که متکی به این نیست که یک قرارداد رسمی داشته و کارمند بخش دولتی باشید و این تحول تا حدودی در جریان یک انتقال دمکراتیک صورت گرفت، یعنی نیروهای سیاسی تازه ای روی کار آمدند که قدرت بسیج بیرونی ها را داشتند؛ اقشار بسیار بسیار وسیعی که فاقد مشاغل رسمی دولتی اند و در حاشیه شهرها پراکنده اند. روشن است که ما امید به چنین پنجره و روزنه مردمسالارانه ای را برای خاورمیانه نداریم اما می خواهم بگویم که از نظر اصولی، چنین اصلاحاتی ساختاری، ممکن و شدنی است. البته پس از تجربه تونس، من بیشتر بدبین شده ام چرا که در تونس، آن روزنه اصلاحات باز شد و برای یک دهه این فرصت وجود داشت که بیرونی ها را بسیج کنند و بر سر حصول نوعی قرارداد اجتماع

درود ..

درود بیکران ...

هنگامی که شما با انگیزهایی همچون توزیع کالا و گسترش حمایت دولتی از طبقه متوسط، به ایجاد نهادها و زنجیره های درونی و خودی اقدام می کنید، رها شدن از شر آنها بسیار دشوار خواهد شد. شما به تلاش هایی که برای انجام اصلاحات یارانه ای و اصلاحات بخش عمومی اقتصاد در کشورهای خاورمیانه انجام شده نگاه کنید، می بینید که خودی ها و درونی ها به اشکال مختلف مقاومت کرده و برای دفاع از منافع خود می ایستند. در اینجا، بخش بیرونی یا غیرخودی یا بگوییم خصوصی اقتصاد که درگیر بقای امروز به فردای خود است هم، توان ایجاد سازماندهی و دفاع از حوزه و حریم خود را ندارد، فاقد یک ایدئولوژی یکپارچه ساز است و بیشتر به شکل اتمی و منزوی فعالیت می کند.
ادامه دارد .

گروه اول که کارکنان بخش دولتی را هم شامل می شوند از دستمزدهای بسیار بهتر، پوشش تامین اجتماعی بالاتر و امکانات بسیار متفاوتی برخوردارند و بقیه که در بخش خصوصی اقتصاد فعال هستند، به تعبیر من بیرونی ها و غیرخودی ها را شکل می دهند که هیچ تکیه گاه امنیتی و امکانات تامین اجتماعی در اختیار ندارند. البته این وضعیتی است که در سراسر جهان در حال توسعه و جهان جنوبی با آن روبه رو هستیم اما داده هایی که در کتاب تازه من آمده نشان می دهد که این شکاف و این مشکل در خاورمیانه و در کشورهای عربی بسیار عمیق تر است و پیامدهای زیادی برای سیاست در منطقه دارد چرا که شرکت های خودی، کاملا با دولت همراستا و نزدیک هستند، خط و ربط های نیرومندی دارند، تحت حفاظت هستند و بیرونی ها در یک رابطه سخت و تنش آلود با حاکمیت گرفتار مانده اند.

سلام داداش گلم ممنونم از خطاب زیبا و پر مهرت من کوچیکتم هستم

سلام اقای مهر بان
زنده باشی ...

سلام داداش روزت بخیر باشه

سلام و زنده باشی