farhad

عشق تو بارانى‌ست
که وقتی من تشنه‌ام
و به او پناه مى‌برم
یکباره بند مى‌آید
‏عشق تو بارانى‌ست
که وقتی در خانه‌ام و تشنه نیستم
‏یکباره شروع به باریدن مى‌کند

غم مخور پروانه!
به خاطرِ کوتاهیِ عمرت
چراکه دراین چشم برهم زدن
آن قدربه شعر عمر بخشیده‌ای
که به نوح هم بخشیده نشده است
غم مخور پروانه‌ی زیبا!

شیرکو بی کس» یکی از شاعران سرشناس ادبیات معاصر کردی است. بی کس شاعری است که مسایل اجتماعی، فقر فرهنگی و اقتصادی جامعۀ کرد را در آینۀ اشعار خود منعکس نموده است. بی کس از کسانی است که نیم نگاهی به روزگار دیرین تاریخ بشریت هم دارد و در شعر خود از نشانه‌ها و نمادهای اسطوره‌ای سود جسته است. وی برای غنی کردن شعر خود و تشویق و ترغیب مبارزان و جوانان، در اشعار و نوشته‌هایش از اسطورهای بومی و دیگر ملت‌ها استفاده نموده است. همچنین احمد شاملو یکی از برجسته ترین شاعران ادبیات معاصر ایران است که با شعر منثور شاملویی ماندگاری خود در عرصۀ ادبیات فارسی را تضمین کرده است. شاملو شاعری است که در خدمت مردم بود و شعرش خواستهای اجتماعی و سیاسی مردم و بیان دردهای مردم است. شاملو برای بازنمایی مسایل مردم از نمادها، به ویژه نمادهای اسطورهای، بهرۀ زیادی برده است. نمادهای اسطوره‌ای هم به شعر شاملو عمق بخشیده و بین گذشته و حال پیوند برقرار کرده است و هم شعرش را ادبیتر گردانیده است. همچنین شاملو به کمک این اسطوره ها توانسته است با توجه به فضای خفقان حاکم بر جامعه، با شیوه ای هنری بهتر از دردهای مردم و مشکلات آنان

عــاشــق يــک پستچــي کــه بــاشــي،

نيــازي بــه تمبــر نــداري!

بنــويــس و ببــوس و بــي پــاکــت

بــه صنــدوق بيــانــداز . . .

مــن، دهقــان فــداکــاري شــده ام

کــه تمــام وجــودش را

بــه آتــش کشيــده، روبــرويــت

و تــو، قطــاري کــه

چشــم ديــدن مــرا نــدارد . . .

شاعر: هومن شریفی

ديــوانــه ام!

کــم دارم،

دو تختــه

کــه زيــر ســر تــو بگــذارم!

مــوهــايــت را بــه آن بــا فــاصلــه ببنــدي،

تــا مــن

گيتــار بــه دســت ِ ديــوانــه اي بــاشــم

کــه سمفــونــي خنــده هــايــت را بــه

بتهــوون، فخــر بفــروشــم . . .

شاعر: هومن شریفی

هميــن کــه هــر شــب خــوابــم را

در نــزديــک تــريــن اقــامــت گــاه ســاحــلي ِ بــازوانــت ميبينــم،

هميــن کــه هــر روز بــا چــاي چشــم ِ تــو

خــورشيــد را تحــويــل ميگيــرم،

هميــن کــه دعــواهــايمــان

بــه هيــچ چمــدان بستنــي

ختــم نمــي شــود،

بــراي هفــت پشــت ِ شعــرهــاي مــن

کــافــي ســت . . .

شاعر: هومن شریفی

وقتــــي پــايــان تمــام دعــواهــا

بــه آغــوش تــو ختــم مــي شــو،

حــس کــلاغ آخــر قصــه را دارم

کــه در خــانــه اش لــم داده!

صــدايــت را بــالا ببــر،

امــا نــه آنقــدر

کــه از ارتفــاع چشــم هــايــت،

بيفتــم . . .

مســافــری کــه صــراط مستقیــم اش،

از والضــالیــن آغــوش تــو،

ســر در مــی آورد،

نمــاز و دل،

هــر چــه شکستــه تــر،

بهتــر . . .

شاعر: هومن شریفی

مســافــری کــه صــراط مستقیــم اش،

از والضــالیــن آغــوش تــو،

ســر در مــی آورد،

نمــاز و دل،

هــر چــه شکستــه تــر،

بهتــر . . .

شاعر: هومن شریفی

مــن بــه تنهــايــي زيــر پــوستــي يــک اسکيمــو،

ايمــان دارم!

تنهــا اوســت کــه

قــدر يــک آغــوش ســرد را هــم ميــدانــد . . .

شاعر: هومن شریفی

صــدایــی کــه از جیــب پــالتــوی مــن مــی آیــد،

از آن هیــچ مــوبــایــل نــداشتــه ای،

نیســت!

دستــان نیمــه آهنــی مــن اســت

کــه دارد از فــرط بــی کســی،

زنــگ مــی زنــد . . .

شاعر: هومن شریفی

تۆ نه‌بووی، مانگه‌شه‌وێ چوومه‌وه‌‌به‌و کووچه‌یه‌دا
هه‌موو گیانم بووه‌چاو و، له‌وێ بۆ تۆ ده‌گه‌ڕا
له‌حه‌ز و تاسه‌وه‌ها پڕ بوو دڵم ، لێی ده‌ڕژا
سه‌ری هه‌ڵدایه‌وه‌ئه‌و عیشقه‌که‌جاران
له‌که‌ژ و کێوی ده‌دا
له‌هه‌موو چۆڵی ده‌روونم گوڵی یادت ده‌ڕوا،
ده‌می سه‌د بیره‌وه‌ری پێده‌که‌نی،
عه‌تری سه‌د بیره‌وه‌ری بوو ده‌گه‌ڕا.

هاته‌‌بیرم که‌شه‌وێ
پێکه‌وه‌له‌و کووچه‌یه‌‌بووین
به‌په‌ڕوباڵی ئه‌وین
کوێیه‌که‌دڵگر بوو، ده‌چووین.

له‌سه‌ر ئه‌و جۆگه‌یه‌ساتێ به‌وچان دانیشتین.
تۆ هه‌موو ڕازی جیهان مه‌یبوو له‌نێو چاوی ڕه‌شت
من توابوومه‌وه‌به‌و تینی نیگای گه‌رم و گه‌شت.
شین و ساماڵ بوو شه‌و و،
هێمن و مه‌ند و ئارام،
به‌ختی گه‌ش‌پێده‌که‌نی و،
ده‌وری زه‌مان ئه‌سپی ڕام.

مانگه‌شه‌و هێنده‌نه‌وی،
هێشووه‌گزنگی له‌ده‌راو هه‌ڵدێنا
دار هه‌موو ده‌ستی لق و پۆپی به‌ره‌و
مانگی ته‌واو هه‌ڵدێنا.

شه‌و و، کۆڵان و، گوڵ و، ده‌شت و په‌رێز
هه‌موو گوێی دابووه‌‌ئاوازی مه‌لی شه‌وئاوێز.

دێته‌بیرم که‌وتت: ”واز له‌ئه‌وینم بێنه!‌
”وه‌ره‌بڕوانه‌له‌ئاو، تۆ له‌خوڕه‌ی ڕامێنه‌‌‌‌
”وه‌کوو عیشق تێده‌په‌ڕێ، سه‌یری که‌ئه‌م ئاوێنه‌!
”گه‌ر به‌

تۆ نه‌بووی، مانگه‌شه‌وێ چوومه‌وه‌‌به‌و کووچه‌یه‌دا
هه‌موو گیانم بووه‌چاو و، له‌وێ بۆ تۆ ده‌گه‌ڕا
له‌حه‌ز و تاسه‌وه‌ها پڕ بوو دڵم ، لێی ده‌ڕژا
سه‌ری هه‌ڵدایه‌وه‌ئه‌و عیشقه‌که‌جاران
له‌که‌ژ و کێوی ده‌دا
له‌هه‌موو چۆڵی ده‌روونم گوڵی یادت ده‌ڕوا،
ده‌می سه‌د بیره‌وه‌ری پێده‌که‌نی،
عه‌تری سه‌د بیره‌وه‌ری بوو ده‌گه‌ڕا.

هاته‌‌بیرم که‌شه‌وێ
پێکه‌وه‌له‌و کووچه‌یه‌‌بووین
به‌په‌ڕوباڵی ئه‌وین
کوێیه‌که‌دڵگر بوو، ده‌چووین.

له‌سه‌ر ئه‌و جۆگه‌یه‌ساتێ به‌وچان دانیشتین.
تۆ هه‌موو ڕازی جیهان مه‌یبوو له‌نێو چاوی ڕه‌شت
من توابوومه‌وه‌به‌و تینی نیگای گه‌رم و گه‌شت.
شین و ساماڵ بوو شه‌و و،
هێمن و مه‌ند و ئارام،
به‌ختی گه‌ش‌پێده‌که‌نی و،
ده‌وری زه‌مان ئه‌سپی ڕام.

مانگه‌شه‌و هێنده‌نه‌وی،
هێشووه‌گزنگی له‌ده‌راو هه‌ڵدێنا
دار هه‌موو ده‌ستی لق و پۆپی به‌ره‌و
مانگی ته‌واو هه‌ڵدێنا.

شه‌و و، کۆڵان و، گوڵ و، ده‌شت و په‌رێز
هه‌موو گوێی دابووه‌‌ئاوازی مه‌لی شه‌وئاوێز.

دێته‌بیرم که‌وتت: ”واز له‌ئه‌وینم بێنه!‌
”وه‌ره‌بڕوانه‌له‌ئاو، تۆ له‌خوڕه‌ی ڕامێنه‌‌‌‌
”وه‌کوو عیشق تێده‌په‌ڕێ، سه‌یری که‌ئه‌م ئاوێنه‌!
”گه‌ر به‌