سارا حشمتی

زخمی کهنه ام
سایه رنجی پایان یافته
دوستت دارم و به لمس
سرانگشت بر سایه این زخم
دلخوشم

ارزو میکنم یکی بیاد تو زندگیتون
که بلد باشه زخم هاتون رو ببوسه!
یه جوری که هرچقدرم دنبالِ جاش بگردید پیداش نکنید.
و یه جوری نگاهتون که :
هر لحظه با خودتون بگید:
یعنی من این همه دوست داشتنی بودم و قبلا نمیدونستم
یه جوری عاشقتون باشه ک عشق واقعی رو با تموم وجودتون حس کنید

بیا تا هر موقع درد و زخم بود
همو دوست داشته باشیم

یه چیز در مورد خودم:
اگه ورژن پر حرفمو دیدی
یعنی خیلی دوستت دارم

آهسته مرا ببوس
انگار که زخمی را می دوزی...

گاهی اوقات
من از نبود آدمها ناراحت نمیشم
فقط حسرت میخورم
که خودم
چرا اون همه بودم...

بوی بغض می دهم
شبیه تار شکسته ی کنج اتاق
چشم به راه نواختن
دلم کسی را می خواهد
می شود تنهایی ام را بنوازی...؟!

از دست زندگی
خسته شده ام
هر قدر به مسخرگی میگذرانم
نمیشود که نمیشود

از تو زیاد می گویم
برای باران
برای درخت
برای کوچه های بی عبور
میدانی؟
تو پر ازدحام ترین آدم نیامده ی این شهری!

بی تو به من
نمی چسبد
نه آب
نه هوا
نه نفس

کاش از جای تمام زخم هایی که می خوریم
خون می آمد
بدانیم کجا را ببندیم تا التیام بیابیم!
تمام جانمان درد می کند کجا را ببندیم؟!
اندوهمان پایان یابد!

هیچکس نیست که تکرار تو باشد
در من

چشم می دوزی به او از دور و می پرسی چرا؟
نیمه ی گم گشته ات را دیر پیدا می کنی

اجازه هست کنارت بشینم؟
آنقدر دور حتی،
که هیچ کس، هیچ چیز نفهمد؟

بمان
بی تو کجا به سر برم خود را