سارا حشمتی

حواسمان به آدمهای صبور باشد! اینهایی که هرچه بار غم و اندوهشان سنگین‌تر شود خم به ابرو نمیاورند و باز هم با آرامش بعد تمام این تلخی ها و افتادن ها لبخند می نشانند روی لبشان و دست به زانو می گیرند و از نو می ایستند! اما امان از دلشان! این آدمها جای همه‌یِ اشکهایی که نمیریزند جایِ همه دادهایی که نمی زنند جایِ همه بغض هایی که فرو می خورند جایِ تمام زانوهایِ غمی که بغل نمی‌گیرند از درون می شکنند، و کسی حواسش نیست پشت این لبخندهایِ تلخ یک دنیا اشک پنهان شده! و کسی حواسش نیست این آدمِ از درون خورد شده نیازمند دستی است برای برخاستن از سرِ نو! صبور که باشی در نظر همه کوهی خواهی شد که برایِ ایستادنش تکیه گاه نمی‌خواهد!
هرجا کسی را دیدید که کوه غم رویِ سرش آوار بود و شاد و سر خوش می خندید در آغوش بگیریدش و زیر گوشش آرام زمزمه کنید که من حواسم هست به تویِ صبور! حواسم هست به حجم اندوهی که مخفی کرده ای پشت نگاه سخت و محکمت!

حرفهایی هست که نمیشود گفت،
احساس هایی هست که نمیشود بیان کرد،
و خواستن هایی هست که نمیشود خواست..
و من... چقدر از این نمی شود ها دارم..!!!!

بغل نکن مرا
ببین
که بوی غصه میدهم

و اما
میترسم آخرش
تو کسی را از دست بدهی که
آغوشش برای تو گشوده تر از وطنت بود…

تو سکوت لابه‌لای حرف‌های منی،
از حرف‌هایم
آن‌چه نمی‌گویم؛
تویی

فروغ فرخزاد در جایی برای ابراهیم گلستان می نویسد:
"امّا همین کافی بود همین که می دانستم تنم درد تنت را دارد نه میل تنت را"
آیا تا به حال تجربه کرده اید چنین حسّی را؟

و مانند بیماری که
انتظارِ مرفین را میکشد،
کلافه ام خوابم نمیبَرَد!

غمت غلیظ ترین کام است…

پ ن: جز اهنگایی که خیلی می شنومش
میدونم مشکل منم دنیا تمیز است
ولی میترسم از شهری که وجدانش مریض است
تو بند پایانم ولی اخر ندارم
توی باطنم همه چی پیدای پیداست
با من بمونی سالمی خنجر ندارم

اونایی که کنارشونی قدر نعمتی که پیش اوناست می دونن؟
یا بیام ببرمت؟
پ ن: اگه شنیدین نوش گوشتون

کسانی که بی پروا شجاع بودند
پیش از آنکه بتوانند ژن خود را به نسل بعدی منتقل کنند کشته شدند
باقی افراد یعنی ترسوها و ملاحظه کارها زنده ماندند
ما نوادگان آن هاییم

شما از روز داوری الهی می گویید
اجازه بدهید که با کمال احترام به این حرف بخندم
من بدون ترس و تزلزل در انتظار آن روزم
من چیزی را دیدم که به مراتب از آن سخت تر است
من داوری آدمیان را دیده ام

گفتی که شاهکار شما در زمانه چیست؟
بالله که زنده ماندن ما شاهکار ماست

ناتالی: چه جوری تا حالا حتی به ذهنتم نرسیده که با کسی بخوای آینده ای داشته باشی؟
رایان: ساده ست اون لحظه رو می شناسی که تو چشم یکی نگاه می کنی و
احساس می کنی اونم به روحت خیره شده و همه ی دنیا یه لحظه ساکت و آروم میشه؟
ناتالی: آره
رایان: خُب من نداشتمش.
"up in the air"