اتومبیل جلویی آهسته میرفت و من مدام بوق میزدم، اما راه نمیداد.
داشتم خونسردیام را از دست میدادم که يهو چشمم به نوشته روی شیشه عقبش افتاد:
راننده ناشنواست، لطفا صبور باشید!
ديدن این نوشته همه چیز را در من تغییر داد!
بلافاصله آرام گرفتم،سرعتم را کم کردم و چند دقیقه با تأخیر به خانه رسیدم اما مشکلی نبود.
ناگهان با خودم زمزمه کردم:
اگر آن نوشته پشت شیشه نبود، من صبوری به خرج میدادم؟
راستی چرا برای بردباری در برابر مردم به یک نوشته نیاز داریم!؟
اگر مردم نوشتههایی به پیشانی خود بچسبانند، با آنها صبورتر و مهربان خواهیم بود؟
نوشتههایی همچون :
کارم را از دست دادهام!
در حال مبارزه با سرطان هستم!
در مراحل طلاق، گیر افتادهام!
عزیزی را از دست دادهام!
احساس بی ارزشی و حقارت میکنم!
در شرایط بد مالی و ورشکستگی قرار دارم ...
بعد از سالها درس خواندن،هنوز بیکارم! مریضی در خانه دارم!
و صدها نوشته دیگر شبیه اینها،،،،،
همه درگیر مشکلاتی هستند که ما از آن چیزی نمیدانیم.
بیائیم نوشتههای نامرئی همدیگر را درک کرده و با مهربانی به یکدیگر احترام بگذاریم!
چون همه چیز را نمیشود فریاد زد!!
انسان بودن بزرگ ترین لطفی است
که یک آدم میتواند به کل بشریت بکند!
"انسان بودن یعنی انسان بودن!"
دلی را نرنجان..
قلبی را نشکن..
جایی که باید سکوت کنی سکوت کن..
وقتی میتوانی گره ای باز کنی، بازکن..
عشق را بیاموز، نفرت را اول از خود
و بعد از اطرافت دور کن..
کینه نماند در دلت..
کینه نزار بر دلی..
یا راست بگو.. یا نگو..
قضات ممنوع..
تمسخر بس است!
غرور تمام! ..
درک کن آدم هارا..
زیبا ببین..
لبخند فراموش نشود! ..
تو میتوانی یک آدم را با سلاح بکشی!نکش!
تو میتوانی یک آدم را با
زبانت بکشی! نکش! .. ببخش
قبول کنیم که انسان بودن سخت است!
ولی سختیش لذت بخش است.
تا وقتی که قلبتان می زند،
پای آدمهایتان بایستید.
دل به حال هم بدهید و عاشقی کنید
با هم.
چای را دور هم باشید.
لبخند های هم را سنجاق کنید
به قلبتان تا مبادا فراموش شوند.
دلخوری ها را بگذارید
اشک شوق دیدار بشود،
سر بگذارید روی سینهی عزیزتان
و صدای تپشهای زندگی را بشنوید.
روزی میرسد که دلتان برای همینها
تنگ میشود.
باید نگاهتان را بدوزید
به حس و حال هم.
دووم میارم
حتی بدون تکیه گاه ...
بدون همراه
بدون دلگرمی ...
حتی بدون آدم هایی که
آخرین امید من بودن ...!
دووم میارم؛
حتی اگه پای اعتمادم بشکنه ...
حتی اگر زانوی باورم خم بشه ..
حتی اگه شیشه ی احساسم ترک برداره !
من اما ادامه میدم ..
من اما پیروز میشم ...
اگر چه پشت هر بهار،
هزار زمستون دفن کردم ...
و پشت هر لبخند هزارو یک بی تابی ...
اما دووم میارم ...
دنیا به آدم های قوی نیاز داره ..
محسن
مارال احمدی