هیچوقت " یهویی "
یه نفر رو ترک نکنید..
رفتن یهویی درست مثل سکته اول میمونه،
دکترا میگن رد کرد سکته رو،
ولی همیشه با پرهیز کردن باید به زندگی ادامه داد..
با رفتنتون باعث سکته تو زندگی یه نفر میشید؛
باعث میشید یه نفر دیگه نتونه با خیال راحت ادامه بده
و همیشه باید پرهیز کنه،
از آدم ها،
از عشق،
از حسی که داره...
آدمیزاد هر چی بیشتر گره می خوره با این روزگار،
بیشتر میفهمه که داشتن یه آدم امن مثل آب و غذا مهمه..
تو این وانفسا،بالاخره باید به یه جا تکیه کرد؛
که بشنوه و همدل و رازدار باشه و قضاوتت نکنه..
که چال کنه حرفات رو همونجا که شنیده و حتی با خودشم تکرارش نکنه..
اگه داری که سفت بچسب!
قدر اونایی که بخاطرتون صبر میکنن رو بدونید،
اوناییکه برای دیدنتون،برای حرف زدن باهاتون،برای داشتنتون تلاش میکنن!
باور کنید خیلی کم پیش میاد کسی شمارو با همه ی نقص هاتون دوست داشته باشه..
کم پیش میاد کسی نبودن شمارو به بودن یکی دیگه ترجیح بده،
کم پیش میاد کسی اونقدر دوستتون داشته باشه که مثل یک مادر
توی هر لحظه ی زندگیش نگران شما باشه..
اگر یکی از اینارو دارید،قدرشو بدونید!
امید چیه؟
امید رویاییه که تو بیداری میبینی..
امید دستیه که میکشتت بیرون وقتی داری غرق میشی..
اون چیزیه که هلت میده جلو وقتی درمونده نشستی وسط سختیا..
امید حسیه که باعث میشه ادامه بدی..
تلاشیه که برای بردن میکنی حتی وقتی ده بار باختی..
امید نوریه که نمیذاره گم بشی تو تاریکی دنیا..
امید همه چیزه...!
پشت محکم ترین شخصیت ها
صدای خورد شدن استخوان تجربه ها میاد..
پشت آروم ترین صداها اشک و بغض و فریاد حس میشه..
پشت مهربون ترین آدما پر از طعنه ها و کنایه های بقیه پیدا میشه..
پشت هر ویترین مرتب و خوشگلی
یه انباری درهم ریخته و داغونه...!