شهرزاد

دلتنگی که دست خود آدم نیست
انگار یهو یچیز دور قلبت و گلوت میپیچه
و می خواد خفت کنه

در خودم گم شده بودم تو صدایم کردی
عاشقم کردی و کشتی و رهایم کردی
عشق پیش از تو فقط دلهره ای زیبا بود
حس بیداری اگر بود ولی رویا بود
در هوای تو نفس تنگ شود باکی نیست
آسمان گرچه زمین گیر شود خاکی نیست
زهر در جام بریزی به عطش مینوشم
جامه ای را که به آتش بکشی میپوشم
آنکه در راه تو رفته است کجا برگشته
عاشقی کرده اگر با تو چرا برگشته
چشم تو باده ترین جام حلالی ست که هست
در مقامی که همان حال محالی ست که هست
پر من سوخت کنار تو و پرواز شدم
عجز بودم تو مرا کشتی و اعجاز شدم
گفتنی نیست فنایی که سر آغاز بقاست
دیدنی هست بقایی که سرانجام فناست

#افشین_یداللهی

خون مي چكد از ديده در اين كنج صبوري
اين صبر كه من مي كنم افشردن جان است

وگاه گویی تمام جانم درد می‌کند از ندیدنت...

کسی چه می‌داند
شاید این کتاب فصل دومی داشت با تو....
من به این امید زنده ام..

آرام جان خسته ام
قشنگی زندگی سرد تکراری ام
با چه زبانی بگویم دلم برایت تنگ است
چگونه بگویم دلتنگی ات به جانم چسبیده است
و گمان می‌کنم هرگز از قلبم کنده نخواهد شد
دلم مثل کودک های لجوج بهانه تو را گرفته
جیغ می کشد و پا به زمین می‌کوبد
و می‌دانم با این حرفها آرام نخواهد گرفت
باید بیایی و بغلم کنی تا دیر نشده است

یه شبایی تو زندگی آدمیزاد هست که بعد از ساعت ها فکر و خیال به خودش میاد و میبینه روحش از اعماق وجود داره گریه میکنه ولی از چشاش هیچ اشکی نمیاد....

پس از تو فهمیدم
میتوان بدون نسبت خونی هم کسی را از جان خود دانست..

من تو را با زخم هایت دوست داشتم....

دل من، دلبر من
تک درخت باغ تنهایی من
سالیانی است که من در پی تو
میزنم سنگ به تنهایی خویش
می کشم آه ز دل
یاد آن سیمینه قامت
می برم شاد و غزلخوان
پی او نامه خود را
که بخواند
یا نخواند
نکند فرق به حال من و تنهایی من..

یا امام رئوف

ایّام تولد تو ای ماه دمشق
جای همه مدافعانت خالی...

اللهم صل علی محمد وآل محمد

«فراقت بی‌رحمی است، اما این رنج کشیدن
بخاطر تو می‌ارزد به تمام خوشی‌های جهان»

«گر در طلبت رنجی ما را برسد شاید
چون عشق حرم باشد سهل است بیابان‌ها»

و شاید پاییز حکایت عشق زنجیروار برگ هاست
هرکدام به خاطر دیگری خودشان را به زمین می اندازند
و صدای خش‌خش خرد شدنشان در زیر پای ما
آخرین پچ‌ پچ های دوستت دارم است