خودت رو گم می‌کنی و بعد پیدا می‌شی. ادامه می‌دی. دوباره خودت رو گم می‌کنی و پیدا می‌شی. و دوباره. و دوباره. زندگی اینجوریه. انتخاب‌های زیادی می‌کنی. بعضی‌ها درست‌ان و بعضی‌ها اشتباه. تشویق می‌شی و تنبیه. شاد می‌شی و اندوهگین. زندگی همینه. و باید این رو بدونی که توی اکثر این گم شدن‌ها و پیدا شدن‌ها قرار نیست کسی همراهت باشه. منتظرِ کسی نباش. از کسی انتظار نداشته باش. انتظار به آدم امید می‌ده و امید خیلی وقت‌ها خطرناک‌ترین چیزیه که یه آدمِ گم‌شده می‌تونه داشته باشه. وقتی توی یه جنگل گم شدی منتظرِ کسی نمون. آره. ترسناکه. قبول دارم. نمی‌دونی ته مسیر چیه. تاریکه. اما زیر پات رو نگاه کن. اولین درخت رو ببین و برو سمتش. و بعد درخت بعدی. بعد بعدی. یکهو می‌بینی کل جنگل رو طی کردی و رسیدی به جاده. یکهو می‌بینی گم شده بودی و پیدا شدی.