سایه

از بی کسی به کَس نزدم رو تمامِ عمر
دارم برای حالِ خودم گریه میکنم

عرفان_مقدم

سکوت کرده‌ای رفیق! سکوت سهم ما نبود
سکوت اگر چه حرف داشت به خوبی صدا نبود

دل شکسته کسی وبال گردن تو نیست
چه بی‌هوا دلم شکست! ولی نه بی‌هوا نبود

کسی که شیشه دل ترانه مرا شکست
صدای بی محبتش برایم آشنا نبود

رفیق! زندگی همین دو روز ‌های و هوی نیست
وگرنه عمر غاز‌ها به کوچ مبتلا نبود

هزار بار گفته‌اند: «چرا سکوت می‌کنی؟»
مگر همین سکوت تلخ جواب این چرا نبود؟!

سکوت کرده‌ام رفیق! سکوت زخم کهنه ایست
کبوتر صدایمان از اولش رها نبود!

سایه

خــدایــــــــــا . . . .
می دانم این روزها از دستم خسته ای
کمی صبر کن خوب می شوم...
بگذار باران بزند
دلم بگیرد
میروم زیر آسمانت
دستهایم را می سپارم به دستت
سرم را می گیرم به سمتت
قلبم مالِ تو
اشک هایم که جاری شود
می شوم همانی که دوست داری
پاک
استوار
امیدوار
بگذار باران بزند...!!!

کنار یکدگرند و ز هم گریزانند
پرنده‌های زبان‌بسته از چه می‌خوانند؟

گلایه دارم از این مردم قضاوت‌گر
که از مصائبِ ما ذره‌ای نمی‌دانند

درود بر شرفِ ابرها که می‌گریند
برای این‌که دمی غنچه را بخندانند

من و تو آینه‌هایی غباراندودیم
چه بد که خاطره‌ها یادمان نمی‌مانند

برای فهمِ جهان غیر مرگ راهی نیست
همیشه پنجره‌ها پشتِ پرده پنهانند

اگر ما دردهایِ درونِ آدم ها را میدانستیم و حالشان را می‌فهمیدیم؛ بیشتر درکشان می‌کردیم و کمتر آزارشان میدادیم، کمتر از دستشان کفری می‌شدیم و کمتر قضاوتشان می‌کردیم.
آدم‌های امروز همینند! دردهایشان را انکار می‌کنند تا قوی به نظر برسند و روی پای خودشان ایستاده باشند. اما روزی کم می‌آورند و در نهایتِ خستگی ، زیرِ آوارِ دردها و مشکلات و حرف هایِ ناگفته شان لِه می‌شوند... و شما نمی‌دانید که در آن لحظه با یک روحِ خسته و متلاشی طرفید! و نمی‌دانید چه سخت است لبخند زدن، در نهایتِ ویرانی...

نرگس_صرافیان_طوفان

تو دنیای سردم
به تو فکر کردم
که عطرت بیاد و
بپیچه تو باغچه❤️

Kh..Sh
در من بازار شلوغی به راه افتاده و درونش ، دائما جنگ و اندوهی در میان است !
مرغانی همیشه پر سر و صدا از نگرانی و دلشورگی هایم ، هیزم هایی نیمه سوخته و سیاهی از روزگارم ، ماهی هایی با چشمانی نیمه باز و به قلابی گرفتار شده از باور هایم ، سیب های کرم خورده و له شده از سرنوشتم ، فنجانی بزرگ و لبریز از بی حوصلگی‌هایم ، لباس‌هایی گشاد و چروک زده ای از احساساتم ، سوزن های کوچک و زنگ زده از دلخوشی و خواسته هایم ، گوشتی حراج شده و گندیده ای از آرزوهایم ، کتاب هایی خاک خورده و نخوانده شده از حرف های نگفته ام ، چاقو هایی با لبه ی تیزی از خاطراتم و طنابی در جنس ضخیم و مرغوبی از غصه هایم که هرگز از من پاره و جدا نمی شود .
بازار تاریکی که همیشه بساطش آماده و هیچ کسی به آن سری نمی‌زند که جنس هایش به بالاترین نرخ ممکن برایم تمام شده اند ؛
آنقدر که خودم را به ارزانی فروختم و زندگی گران تر از آن بود که بتوانم ، بهای یک روز طعمی از شادی را بپردازم ...

تقدیم خالصانه به همه دوستان باصفا و پر مهر و همراهان صمیمی کلیکی ها
diamond

علیرضا عباسی