سر جای همیشگی نبود‌. چهارپایه‌ی چوبی توی کوچه نبود، درِ خانه بسته بود.
نگران شدیم، نکند...
در زدیم. گفتند پیرمرد نزدیک صبح سکته کرده و الان در بیمارستان بستری است.

دخترم بغض داشت. آن روز آخر خداحافظی خوبی بین دو رفیق نبود.
از آن‌ شب دعای قبل از خوابش، برگشتن پیرمرد بود.
دیگر خبری از پخ و خنده نبود. ما، مثل دو بزرگسال عبوس، مدرسه تا خانه را می‌آمدیم و از جلوی جای خالی پیرمرد، با احترام و در سکوت رد می‌شدیم.
یکی دو بار دیگر، جویای حال پیرمرد شدیم. گفتند مغزش آسیب خورده و حافظه‌اش مخدوش شده... گفتند بچه‌هایش را خوب به جا نمی‌آورد...

یک روز، توی راه برگشت، از سرِ کوچه که پیچیدیم، دیدیمش، نشسته روی چهارپایه، ساعد دست‌ها تکیه روی واکر، لاغرتر و موسفیدتر از قبل...

دخترم قدمهایش را تند کرد.
جلویش که رسیدیم نگاهمان کرد، اما چیزی نگفت
خیره بودیم به دهانش برای یه پخ،یک پخ کوتاه و محکم که بگوید بخندیدم و خیالمان راحت شود

نگفت،با چشمهایی خالی و بی روح نگاهمان کرد،ما را نشناخته بود
دخترم رفت جلو و ایستاد روبرویش و پخ کرد...پیرمرد اول فقط نگاه کرد
یکدفعه چشمهایش برق زد،خندید،طوری خندید که یعنی آهان
انگار جایی از خاطرات ازدست رفته ام هستی
انگار نخ نامرئی از جایی از گذشته از جایی قبل از دور شدن از دنیای قدیم امده و او را وصل کرد به زندگی به دنیای نشاط آور پخ/خنده