«زندگی‌‌مان را چون خانه‌ای برای کَسی می‌سازیم، و هنگامی که می‌توانیم او را سرانجام در آن جای دهیم، نمی‌آید سپس برایمان می‌میرد و خود زندانیِ جایی می‌شویم که تنها برای او بود.»

• مارسل پروست، در جستجوی زمان از دست رفته