مغز های پوسیده درونِ قوطی؛ طی می کند مسیر حقارت را. شاید مارا باکی نیست که بیفتیم درونِ مغالطه روزگار. چه سخت چه آسان می گذرانیم با فکر اینکه بلکه امروز کمتر از دیروز با شعله های آتشِ جهل بازی کرده ایم. ذره ذره طی می کنیم مسیر را. نگاهی به سوی بالا می اندازیم و رمز هارا می نگریم. گاهی رمز ها تبدیل به اراده مان می شود. تامینِ اراده ما از چماق هایی نشات می گیرد که بر روی روزگار می کوبیم.
باشد که چماق هایمان طبیعت را بشکاند و شاهدِ زایشِ واقعیت ها باشیم.