آدم وقتی منتظر یک نفر میمونه، که دوستش داشته باشه. حالا این انتظار میتونه نیم ساعت پای تلفن باشه، یا یک ساعت گوشه‌ی خیابون، یا یک ماه توی خونه، و یا حتی یک عمر توی ذهنش. تو اگر کسی رو دوست نداشته باشی، لحظه‌ای منتظرش نمی‌مونی، چون چیزی با ارزش‌تر از زمانت و سخت‌تر از گذر عمرت نیست، و تنها در یک صورت آدمیزاد از ارزش‌های زندگیش براحتی میگذره، و تنها در یک صورت سختی‌ها رو خودخواسته به جون میخره، و اون همون زمانیه که یک نفر رو از صمیم قلب دوست داشته باشه..
🤍
.
🤍
.
دیدگاه غیرفعال شده است.
