’’‌سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم، در قعر دنیایی که فرو می‌پاشد و در تاریخی که زندگی انسان پشیزی نمی‌ارزد. همین که چهره‌ات از ذهنم پاک می‌شود آرامشم را از دست می‌دهم.
اگر نیایی طاقت خواهم آورد؛
اما چه طاقتی؟ در بَطنِ اندوه،
در برهوتِ دل...‘‘

— آلبر کامو
‌از نامه‌ها به ماریا کاسارس