زیبا.
هر زمان شعرِ مرا میخوانی
هر زمان شعرِ مرا میخوانی
زیر لب می گویی
طبع شعرَت زیباست
کی شدی شاعرِ شعرهای سپید ؟

چه غم سنگینی
که نمیدانی تو
شعرهایَم همه از گوشه یِ چشمانِ تو
بر میخیزد
ورنه من را چه به احساسِ سپید

سلام صبای عزیر

بوی شعر میدهی
اصلا انگار شعر را برای تو ساخته اند
راه که میروی حروف را زیر پایت میکازی
تا با اولین باران شعر از زمین بروید
چه زیبا مینوازد شعز موهایت را باد
شانه در میان گیسوانت چنگ میشود
و سنفونی تو وقتی آعاز میشود
که تو می خندی و من مدهوش تو

سلام صبای عزیر

بوی شعر میدهی
اصلا انگار شعر را برای تو ساخته اند
راه که میروی حروف را زیر پایت میکازی
تا با اولین باران شعر از زمین بروید
چه زیبا مینوازد شعز موهایت را باد
شانه در میان گیسوانت چنگ میشود
و سنفونی تو وقتی آعاز میشود
که تو می خندی و من مدهوش تو

.
یک سلام از تو
ز ما ده ها درود

بخشیده شب بر چشمهایم امتیازش را
در پای شب بوهاى شعرم ریخت رازش را

شب ماه بانویى ست با روبنده ى مشکی
نامحرمی هرگز ندیده روی بازش را...

چشم سیاهش ساقیِ ابیات نورانیست
جز همنشینانش نمى دانند فازش را!

تو مصداق همه زیبایی های جهانی
و من تنها گردشگر این جهانم
که در کاوش گیسوانت
گم شده ام...

تو مصداق همه زیبایی های جهانی
و من تنها گردشگر این جهانم
که در کاوش گیسوانت
گم شده ام...

.
ای که صد سلسله دل، بسته به هر مو داری
باز دل می‌بری از خَلق، عجب رو داری!

خون عشّاق، حلال است، مگر در بر تو،
که به دل، عادت چنگیز و هلاکو داری

جای مستان همه در گوشهٔ محراب افتاد
تا که بالای دو چشمت، خَم ابرو داری

گر صبوحی شده پا بَستِ تو، این نیست عجب
تا که صد سلسله دل، در خَم گیسو داری

سلسله مویت مرا دیوانه کرده هیچ میدانی
خمار چشم زیبایت مرا سرگشته چون مجنون نموده
هیچ میدانی...