خاطره

گفتی به من درود
رفتی ولی چه زود
با رفتنت دلم
غمها به خود گشود
گرمای بوسه ات
ویرانه ام نمود
حالا به من بگو
از رفتنت چه سود
عطر لباس تو
در جان من نشست
افسوس رفتنت
پشت مرا شکست
گفتم بمان نرو
گفتی نمیشود
گفتم چرا! چرا؟
گفتی همین و بس
من بعد رفتنت
جانم به لب رسید
دیوانگی،جنون
عقل مرا درید
بی تو دگر مرا
جانی نمانده است
طوفان حادثه
بر باغ مانده است
آندم که گویمت
برگرد از این مزار
ماندم،نیامدی!
گور است و فاصله
بین من و تنت
این مرگ را تنم
بگرفته از غمت

اینکه هرروز بودنت را در دل بارانی ام احساس میکنم
و بر سبزترین خاطرات دلم مینشانمت
تقصیر من نیست!
اینکه هربار با صدایی مهربان
به دنبال نشانه ای از تو
دلم را بیقرار میکنم
تقصیر من نیست!
اینکه مینویسمت با اشک،در شعرهایی به رنگ احساس
با بغضهایی از جنس باران...
تقصیر من نیست!
باورت میشود!
تو مسبب تمام اینهایی...

حالم‌ خوبه‌ چون‌ تُو رو دارم

با تو گفتگوی بی پایانم آرزوست.