به نظرم حقِ گه‌گاهی تنها بودن باید به عنوان یک قانون دربیاید. همه‌ی آدم‌ها فارغ از این‌که چه مشغولیتی دارند حق دارند یک روزهایی در ماه تنها باشند. به گل‌ها آب بدهند، برای خودشان چای دم کنند، یک گوشه‌ی دنج توی ایوان یا حیاط بی‌صدا بنشینند و گنجشک‌ها را تماشا کنند.
یا اصلا هیچ‌کاری نکنند و فقط فیلم ببیند.
تنهایی مثل دسر پاناکوتای آلبالویی لطیف و خوش‌طعم و معطر است. شاید هم مثل یک تکه کیک خیسِ پر از شهد خوشمزه.

تنهایی شما چه شکلی/ چه مزه‌ای است؟