پرسید:آرامش این روزهات رو مدیون چی هستی؟
جواب دادم: خــودم
چون از یه جا به بعد رها کردم اضطراب ِ قضاوت شدن رو...
چون اگر درست ِ من غلط ِ یکی دیگه ست
و غلط ِ من درست ِ برای یکی دیگه،
ذره ای نمیتونه روی تصمیماتم اثر بذاره..
چون اونقدر بزرگ شدم که به راحتی بتونم از زندگیم حذف کنم
آدم هایی رو که میخوان طرز ِ فکرشون رو به خوردم بدن ....

بازنشر

موردی برای نمایش وجود ندارد.