Pegah

که باید تورو نفس کِشید #پناه

روتین شبانه ، وقتی پناه خوابیده ،پس از گریه هام ...

خیلی غرور انگیز است که آدم بتواند موجودی زنده را در بطن خود داشته باشد و به جای یک نفر خود را دو نفر بداند.

برای دخترم #پناه

رگ داشتی ولی ریشه نه.

ای کاش کسی اینجا باشه تا
هر کلمه از جمله‌هایی که نوشتم؛
دقیقاً جزء به جزعش رو بتونه با تمومِ وجود درک کنه و شخصیتش اجازه نده که بدون اسم من کپی شون کنه ‌.

ماه خاموش شد، برف‌ها آب شدند، پرتقال‌ها خشکیدند.

امیدوارم جایی، شبی، در کافه‌ای، در نقطه‌ای دیگر از زمین، با ناباوری ببینمت.!

اگه این چند روز نرم جایی هوار نکشم سرطان بغض می‌گیرم.

این روزها سرم گرم یه زخم عمیقه. می‌گم آروم شده و خبری نیست اما دروغ می‌گم. زخمم درد می‌کنه. هنوز مثل روزهای اول. ورم کرده. داره کل زندگیم رو سرخ می‌کنه. حالم خوبه. ولی زخم دارم. مثل وقتی که کفشت، پات رو می‌زنه. روز خوبیه همچی خوبه، ولی پات می‌سوزه. اون ساق لعنتی، می‌سوزه. ساق پام می‌سوزه و تنهایی چوب تو زخمم می‌کنم. به سوزشش تن می‌دم و فکر می‌کنم: چقدر آدم توی تحمل دردهاش، تنهاست.

زندگی جایی در میانه‌هایش با یک سیلی آغاز می‌شود.

زدم از همه سَرِ تو #پناه

هرجا میرم دلم اونجارو نمیخواد ...

از یه جایی به بعد نمی‌دونی چیز‌هایی که اذیتت می‌کنه رو با چه زبونی بگی که شنیده بشه.

ما باید برگردیم به پائیز.من تا شش ماهِ آینده آدمِ شادی نیستم.

این خنده عصبی نیست؛ این خنده ب*اییه...

فشار کاری ده از ده
فشار روانی ده از ده
همه چی ده از ده این روزا🥊