Reza

یادش بخیر روز اولی ک اومده بودم اینجا..
۴ سال پیش..
تازه از نایسفان اومده بودم اینجا...
چه روزهایی ک باهم میخندیدیم و شاد بودیم و چه روزایی ک تو غمها و حتی آسمونی شدن عزیزانمون، شریک غم‌های هم بودیم ...
خیلی از این عزیزانی ک گفتم دیگه نیستن.. 😔
ولی بدونید همتون برام خیلی قابل احترامین... الهی همیشه و هرکجا ک هستین همیشه دلتون شاد باشه و تنتون سلامت، بهترین رفیقام 🙏🙏💙
ᴰᵃʳʸᵃ
❤ سکوت تنهایی ❤
پريچهر
@bagban553
@yalda-25
@malakehana
@Keeeee
@Mani135
@N-N
@sweetlife
@amir_mohammadd

از یک جایی به بعد آدم دلتنگی اش را داد نمیزند...
دلتنگی اش را با خود به هرجا نمیبرد... 
دلتنگی اش را به غریبه ها نه، به دوستانش هم نشان نمیدهد...
جایی دور از چشم پنهانش میکند...
وگاهی فقط وقتی تنهاست به سراغش می رود...
دستی به سر و روی دلتنگی اش میکشد... بغلش میکند...
شاید با بغض شعری برایش بخواند...
و دوباره آرام پنهانش می کند... همان گوشه دنج دور از دیگران...

ﻛﺎﺷﻜﻲ ﻣﻴﺸد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ، ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﺲ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ 
ﺗـﻨـﻬﺎ ﺑـﺮاي ﻳـﻚ ﻧـﮕـﺎه، ﺣـﺘﻲ ﺑـﺮاي ﻳـﻚ ﻧﻔﺲ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
‫ﺗﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدِ ﻣﺎ، ﻧﻘﺎبِ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ؟‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
‫ﺗﺎﻛﻲ ﺳﻜـﻮﺗـﻮ ر‪ج زدن ﻧﻘﺶﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻨﻪ؟‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻘﺎب زﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎ ﺷﺐ رو ﺻﻮرﺗﻬﺎي ﻣﺎﺳﺖ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
‫گریه ﻫﺎي ﭘـﺸﺖ ﻧﻘﺎب ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻲ ﺻﺪاﺳﺖ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
‫ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻗـﺪ ﺑـﻜﺶ از ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎب‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ 
‫از رو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺣﺮف ﻧـﺰن، رﻫﺎ ﺷﻮ از ﺣﻴﻠﻪي ﺧﻮاب‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬
نقش یک دریچه رو، رو میله قفس بکش 
برای یک بار که شده جای خودت نفس بکش

هوای گریه دارم تو این شب بی پناه
دنبال تو میگردم دنبال یه تکیه گاه
دنبال اون دلی که تنهایی رو میشناسه
دستای عاشق من لبریز التماسه
هزار و یکشب من پر از صدای تو بود
گریه هر شب من فقط برای تو بود
هزار و یکشب من پر از صدای تو بود
گریه هر شب من فقط برای تو بود
سکوت شیشه ایم رو صدای تو میشکنه
تو آسمون عشقم شعر تو پر میزنه
با تو دل سیاهم به رنگ آسمونه
تو بغض من میشکنن شعرای عاشقونه
هزار و یکشب من پر از صدای تو بود
گریه هر شب من فقط برای تو بود

چرا پستام اینجوری میشه؟ 

توی تنهایی یک دشت بزرگ  … که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سر بلند … آخرین درخت سبز سرپاست
رو تنش زخمه ولی زخم یه تبر … نه یه قلب تیر خورده نه یه اسم
شاخه هاش پر از پر پرنده هاست … کندوی پاک دخیله و طلسم
چه پرنده ها که توی جاده ی کوچ … مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون … به تن خستگیشون تبر زدن
تا یه روز تو اومدی بی خستگی … با یه خورجین قدیمی قشنگ
با تو نه سبزه نه آئینه بود نه آب … یه تبر بود با تو با اهرم سنگ
اون درخت سربلند پر غرور  … که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر … که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم
من صدای سبز خاک سربیم … صدایی که خنجرش رو به خداست
صدایی که توی بهت شب دشت  ... نعره ای نیست ولی اوج یک صداست
نبض دستت ای تبر به دست … با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه … توی ذهن سبز آخرین درخت
حالا تو شمارش ثانیه ها … کوبه های بی امون تبرت
تبری که دشمن همیشه ی ...  این درخت محکم و تناوره
من به فکر خستگیهای پرنده هام  … تو بزن تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام … آخرین ضربه رو محکمتر بزن

hite;direction:ltr;unicode-bidi: embed">

hite;direction:ltr;unicode-bidi: embed">آدم از یک جایی به بعد دیگر خودش را به در و دیوار نمی کوبد ، 
از هر چه هست و نیست شاکی نمی شود ،  
دیگر گریه نمی کند، غصه نمی خورد ... 
دیگر شعر نمی خواند ...
موسیقی گوش نمی دهد ...
دیگر صدایی، بوی عطری ،

hite;direction:ltr;unicode-bidi: embed">خاطره ای، حرفی و ... دلش را نمی لرزاند
آدم از یک جایی به بعد دیگر منتظر نمی ماند ...  
دیگر عجله نمی کند ،
دیگر برای ماندن کسی دست و پا نمیزد ...
آدم از یک جایی به بعد فقط تماشا می کند ..

در
این سرای بی کسی کسی به در نمی زند ...
به دشت پر
ملال ما پرنده پر نمی زند ...
یکی زشب
گرفتگان چراغ بر نمی کند ...
کسی به کوچه
سار شب در سحر نمی زند ...
نشسته ام در
انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی
چنین سپیده سر نمی زند ...
دل خراب من
دگر خراب تر نمی شود ...
که خنجر غمت
از این خراب تر نمی زند ...
گذر گهی است
پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای
آشنا به رهگذر نمی زند ...
چه چشم پاسخ
است از این دریچه های بسته ات ...
برو که هیچ
کس ندا به گوش کر نمی زند ...
نه سایه دارم
و نه بر بیفکنندم و سزاست ...
اگر نه بر
درخت تر کسی تبر نمی زند ...

توی یک دیوار سنگی، دو تا پنجره اسیرن ...
دو تا خسته، دو تا تنها... یکیشون تو، یکیشون من ...
دیوار از سنگ سیاهه، سنگ سرد و سخت خارا ...
زده مهر بی صدایی به لبای خسته ما...
نمیتونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار ...
همه عشق من و تو، قصه هست، قصه دیدار ...
همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو ...
با همین تلخی گذشته شب و روزای من و تو ...
راه دوری بین ما نیست، اما باز اینم زیاده ...
تنها پیوند من و تو، دست مهربون باده ...
ما باید اسیر بمونیم، زنده هستیم تا اسیریم ...
واسه ما رهایی مرگه، تا رها بشیم میمیریم ...
کاشکی این دیوار خراب شه من و تو با هم بمیریم...
توی یک دنیای دیگه دستای همو بگیریم ...
شاید اونجا توی دلها درد بیزاری نباشه ...
میون پنجره هاشون دیگه دیواری نباشه ...

اونکه پشت شیشه شبا سر میذاره 

باز دوباره صبح شد ... من هنوز بیدارم کاش می خوابیدم، تورو خواب می دیدم ... خوشه ی غم، توی دلم زده جوونه دونه به دونه، دل نمی دونه چه کنه با این غم ... وای نازنین مریم ... وای نازنین مریم بیا رسید وقت درو ... مال منی از پیشم نرو بیا سر کارمون بریم ... درو کنیم گندمارو بیا رسید وقت درو ... مال منی از پیشم نرو بیا سر کارمون بریم ... بیا بیا نازنین مریم جان مریم چشماتو واکن، سری بالا کن در اومد خورشید ... شد هوا سفید وقت اون رسید که بریم به صحرا ... وای نازنین مریم

حرف تنهایی قدیمی، اما تلخ و سینه سوزه ...
اولین و آخرین حرف ... حرف هر روز و هنوزه
تنهایی شاید یه راهه ... راهیه تا بی نهایت
قصه ی همیشه تکرار ... هجرت و هجرت و هجرت
اما تو این راه که همراه جز هجوم خار و خس نیست
کسی شاید باشه شاید، کسی که دستاش قفس نیست 

میون این همه کوچه که بهم پیوسته
کوچه‌ی قدیمی ما کوچه‌ی بن‌بسته
دیوار کاه‌گلی یه باغ خشک، که پر از شعرای یادگاریه
مونده بین ما و اون رود بزرگ، که همیشه مثل موندن جاریه
صدای رود بزرگ، همیشه تو گوش ماست
این صدا لالاییِ خواب خوب بچه‌هاست
کوچه اما هر چی هست، کوچه‌ی خاطره‌هاست
اگه تشنه‌ست اگه خشک، مال ماست کوچه‌ی ماست
توی این کوچه به دنیا اومدیم
توی این کوچه داریم پا می‌گیریم
یه روزم مثل پدربزرگ باید
تو همین کوچه‌ی بن‌بست بمیریم