از یک جایی به بعد آدم دلتنگی اش را داد نمیزند...
دلتنگی اش را با خود به هرجا نمیبرد... 
دلتنگی اش را به غریبه ها نه، به دوستانش هم نشان نمیدهد...
جایی دور از چشم پنهانش میکند...
وگاهی فقط وقتی تنهاست به سراغش می رود...
دستی به سر و روی دلتنگی اش میکشد... بغلش میکند...
شاید با بغض شعری برایش بخواند...
و دوباره آرام پنهانش می کند... همان گوشه دنج دور از دیگران...

پسند

موردی برای نمایش وجود ندارد.

بازنشر