حس مبهم

ای به تو زنده جسم و جان ، مونس جان کیستی ؟
شیفتۀ تو انس و جان ، انس روان کیستی ؟

مهر ز من گسسته‌ای ، با دگری نشسته‌ای
رنج ز من شکسته‌ای ، راحت جان کیستی ؟

چون ز من جدا نه‌ای ، چیست که آشنا نه‌ای ؟
یک دم از آن ما نه‌ای ، آخر از آن کیستی ؟
/
( فخرالدین عراقی )
/

من نگرانِ نیامدنت نیستم
نگرانم بیایی و من را
با این ابروهایِ گره خورده
گونه هایِ فرو رفته
با این لبهایِ سیاه
پیشانیِ چروک
به جا نیاوری و نشناسی

من نگران نیامدنت نیستم
نگرانم بیایی و نشناسیم
/
( شهریار بهروز )
/

می گفت ؛
اینقدر مرثیه نخوان
او نخواهد شنید
و از راهی که رفته بر نمی گردد

زنده ها می توانند
به دروغ گریه کنند
اما مُرده ها
به دروغ نمی میرند
/

نه بهار بود نه تابستان
نه پاییز بود نه زمستان

فصل ، فصلِ فاصله ها بود
که دیگر با هیچ شعری
نتوانستم پُر کنم

بارها مُردم
تا کمی زنده بمانم
/

در غیاب تو
گفتگو دارم با تو
در حضورت
گفتگو با خویش

مردد ایستاده ام
بر سر دوراهی
تنها راهی که می شناسم
راه بازگشت است
/
( عباس کیارستمی )
/

من کیم؟ مرغی که
بهر نغمه در بندش کنند

از پریدن ناامید،
از سر بریدن بی نصیب
/
( فیاض لاهیجی )
/