ما هیچوقت بلد نبودیم دلبر باشیم..
بلد نبودیم به موقع ناز کنیم..
بلد نبودیم دوست داشتنمونو قایم کنیم و فریاد نزنیم..
بلد نبودیم وقتی عاشقیم، کم باشیم تا تشنه مون بشین..
بلد نبودیم وقتی بغلمون کردین، از ذوق جیغ نکشیم و وانمود کنیم حسی نداریم..
بلد نبودیم پیاماتونو دیر جواب بدیم،
بلد نبودیم وقتی زنگ میزنید روی گوشی شیرجه نزنیم.. کلاس بذاریم و در جوابِ "میخوام ببینمت" گفتنتون، بگیم: ببخشید وقت ندارم!
اینجوری شد که ما شدیم زاپاس..
زاپاسِ وقتایی که نازِ بقیه رو کشیدین و خسته شدین..
زاپاسِ وقتایی که بهتون خیانت شد و یه آغوشِ بی منت و دمِ دستی خواستین برای فراموشی..
زاپاسِ وقتایی که آدمِ اصلیتون قهر بود و تنها شدین..
زاپاسِ شبای بیخوابیتون که هیچکس جوابتونو نداد و ما از ذوق با چشمای خوابالو انقدر تایپ کردیم که گوشی به دست، خوابمون برد..
همیشه با خودتون گفتید: "خب این که همیشه هست، هرچقدرم اذیتش کنیم بازم هست.. بازم دوستم داره"..
ما دوستتون داشتیم فقط بلد نبودیم "بازیگر" باشیم، نمیخوایمم که بازیگر باشیم..
اما
درسته که آدمِ اصلیِ زندگیتون نبودیم،