ای جامِ خاطرم همه لبريزِ ياد تو
آخر كه گفته‌است فراموش كن مرا؟

وحشت‌فزاست خانه‌ی هوش و سرای عقل
هان ای نگاه مِی‌زده! مدهوش كن مرا...

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌