دو نوع شکستگی داریم
در مرکزِ حساسی به نامِ دل ؛
شکستگیِ سطحی و شکستگیِ عمیق ..
دلهایِ خیلی هایِمان
عادت دارد به شکستگیِ نوعِ اول؛
سطحی ست ، دردش کمتر است ،
گاهی حتی یادمان میرود،
دلمان به کجا خورد و تَرَک برداشت!
دو روزی می سوزد
و بعد از همان لایه ی سطحیِ دل میگذرد و میرود ..
اما امان از نوعِ دوم .. و امان از تبَعاتَش ..
به عمقِ دل که نفوذ کند ،
آنقدر خون به دل می کند ،
آنقدر زخم میزند به دل، آنقدر میتَراشَدَش دل را،
که زبانم لال، تبدیلش میکند به سنگ!
وای اگر برایِ شکستن، عمقِ دل را نشانه بگیرند!
خدا نکند دل آدم عادت کند به شکستگیِ نوعِ دوم ..
خدا نکند عادت بدهند دلمان را به این نوع ..
خدا نکند سنگ شود این دلها .. خدا نکند !
.