من بانگ برکشیدم از آستانِ یأس:
آه ای یقینِ یافته، بازت نمی نهم!
+شاملو

ی تیکه چوب شناور شدم.. توو تلاطم رفتم رفتم هی ب این سنگ ب اون سنگ خوردم.. اما ی جا متوقف شدم.. گیر کردم انگار بین دو تا تخته سنگ.. موج میزنه.. و من دارم بیشتر گیر میکنم..

حرفای دیشبم.. از ی جنگ عصبی تنشی روحی روانی کوفتی.. برگشتم.. برگشتم ب اتاقم. باید درونم ب آرامش دعوت میکردم.. توو سکوت تاریکی توو خودم.. باید عین نبات چای شیرین وقت خسگی توو خودم حل میشدم.. باید آروم میشدم..

آدم باید ی روزی ی جایی اعتراف کنه.. بعد اعتراف چی میشه.. خالی میشی یا ن بدتر.. ن هنوز آماده ب اعتراف نیسم.. واسه اعتراف پیش خودت نیاز ب داد فریاد نیس.. ذهنتو درگیر خودت و اعتراف از خودت میکنی.. نه من هنوز نمیتونم.. میدونی اون تصویری ک از این اعتراف ساخته میشه رو دوس ندارم.. همه چیش خوبه ها.. نگاش میکنی.. انگار ی هالهٔ سیاه ی ماه گرفتگی ببینی توو صورتش.. ک دوس نداری.. در عین زیبایی اما.. همین نقطه سیاه بچشم میاد. این همون اعترافه هس ک دوسش ندارم.. آدم وقتی آماده نیس فقط ی چیزی مجبوره بگه نمیتونم نمیشه فعلا بیخیال.. آره فعلا بیخیال..

من از اولم همین بودم.. ب سن مدرسه. بوقت 8 سالگی.. بوقت شبای 8 سالگی.. آره از اونموقع یادمه من همین بودم.. اما چی باعث شد.. میدونم.. اما توو پستوترین ذهنمم نمیخام چیز زیادی ازش بگم.. اما من هنوز اون دختر 8 ساله رو با خودم اینور اونور میبرمش.. هنوز بش سر میزنم.. چقد رنگ خاکستری دوس داشت. 8 سالگی و رنگ خاکستری..

بظاهر ی عکسه، بظاهر.. اما من اوووف صدهااااا بااار تجزیه تحلیلش کردم.. دخل هرچی جزئی نگره درآوردم..

انگار شیطان رو در قالب ی آدم ملاقات کردم.. وحشتناکه نه.. اما هرچی میگذره حسم همین تر میشه.. در خواب مادرم آیینه ای شکست.. مادرم بیدار شد.. به من گفت آیینهٔ بخت تو بود.. تکه تکه شد.. چنان که دیگر آیینه ای نبود..

نه..

شاد و محکم باش..

میتونم تا اینجا بخودم افتخار کنم؟ به یقین میگم بله.

فکر کن ی موجودی از ی سیاره دیگه بیاد راجب آدما چی بش میگم.. عین مار پوست اندازی میکنن و نیش میزنن و روزگارت رو سمی میکنن.. تا میتونی ازشون دووور شو دووور.. البته آدم هست، ن ک نباشه.. اما کمه خیلی کم.. دیگه باید شانست بزنه ی آدم پیدا کنی.. ی آدم ک تونسته میون اینهمه مارصفت خوش خط و خال سمی.. دووم بیاره..