| | Faryad |
| | ۲۲۴ پست |
| | ۳۱۷ دنبال‌کننده |
| | ۱۵,۸۶۸ امتیاز |
| | مرد |
تصاویر اخیر
چه حس ِ مبهمی است ...
وقتی می فهمی ...
" تو " ...
" کسی " بوده ای ...
چون ...
کسی " نبوده " ...
و " تو " ...
فقط یک ضمیر بوده ای ...
نا مخاطب ِ حاضر ...
بدلی نامتجانس از ...
بی بدیلی اول شخص ِ غائب ...
تا ...
قاعده ی ِ جمله نویسی ...
در عبارتی عاشقانه ...
رعایت شده باشد ...
بعضی‌ها از دوست داشتن ،حربه می‌سازند.. می‌دانند کسی که دوست‌شان دارد، نمی‌تواند بی‌رحم وخودخواه باشد.. محبت برایشان افساری‌ست که منافع شخصی‌شان پیش برود..
بعضی دوست داشتن را ، کوچک می‌کنند ، اندازه‌ی دیدشان به آدم‌ها، به جهان و به هرچیزی که تنها ابزار رسیدن آنان به دلخواه‌شان ست.
دوست داشتن، اگر ابزارشود ، اگر راهی باشد برای باج گیری، اگر مسیرش بیفتد به سوءاستفاده‌های شخصی،اگر تبدیل شود به تهدید و ارعاب و فشارهای ناخوشایند، بی اثر می شود. پر می‌شود از حس ناخوشایند نفرت . وجهان بین آدم‌ها، تاریک و سیاه می شود.
دوست داشتن نه به زور و اجبار، نه به تحمل و فشار ،ممکن نیست ..اگرهم ظاهرا باشد، از زلالیت‌ش منحرف شده ... گندابی است که می‌خواهد هرچیز دیگررا نیز مثل خود آلوده کند..
باید تا می‌شود دورشد ، باید پرهیز کرد ازاین دوست داشتن‌های قلابی ..ازاین خودشیفتگی افراطی آدم‌ها... ازاین احساسی که سمی‌ست .
باید همانقدر که برای دوست‌داشتن خودمان ارج و اعتبار قائلیم،هر "احساس مهری" را هم ،فقط نوع اصل ونابش را بخواهیم .. ذلیلِ محبت نشویم بلکه بگذاریم "دوست‌داشتن" سربلندی‌مان باشد..
امروز جهان بستد و ما را غم این نیست،
ما را غم آن است که فردا چه ستاند؟!!!
-خاقانی
_________
دنیا محل گذر است؟
پس ما هم در گذریم..
گذری مضحک!
گذری موحش!
گذری که حتی از به قتل رساندنِ قاتل، به جرمِ قتلِ مقتول، نمیگذرد!
+ کنجکاوم بدانم چه کسی بر این دنیای بی رحم، رحم خواهد کرد
از خواب که بیدار شدم صدساله بودم
آن روز اولین روز بقیه زندگی من بود
درخت انار سه شکوفه داشت
خورشید طلوع نکرد
ماه هم آن‌سوتر از خودش می‌چرخید
متولد شدم
مُردم
از آن پس مشغول زندگی‌ام
مرا نمی‌بینی
مرا نمی‌شنوی
من هرگز نبوده‌ام...
*نادر پناه‌زاده
________
+ به هر قسم ناباورانه‌ام سوگند؛
هنوز هم جنینی هستم در بَدو فهم
که فراموش کرده "سقط شدن" را...
_ اما روزی سقوط خواهی کرد...
________
در نسبتِ نزدیک روان‌گردانی
با نظمِ مشوشِ روزگار
من خود مملو از انبار قرص و باروتم
کمی شتاب کنی
با اولین جرقه
نگاهت را به آتش‌بارانی
روشن خواهم کرد...
چگونه فرو خورم این خشم را
كه لابه لایِ جانم نشسته‌ست
برپوست جهان هرروز خراشی دیگر می‌افتد
و چروكی دیگر بر جبین دلم
امیدی به فرجامی خوش نیست
تمام عیسی‌ها مصلوب
و اسماعیل‌ها گلو بریده بر صحن امتحان
و سرخی خونی كه دامن قرن را گرفته‌ست
و گازهای خردلی كه از فریاد
چنان می‌ترسند
كه چشم‌ها را می‌گریاند
ما مدفون رنجهایِ هزارساله‌ایم
نه آن ناجی كه از پس دردها برخیزد
نه معجزه‌ای كه زیبایی را برگرداند
ما در سیاهی مطلق جبرسرنوشت
غوطه وریم
و خواب می‌بینیم روزی
برتفنگ‌ها و دشنه‌ها
گل بروید
و در بیداری
بوم هزار رنگ سیاستمداران می‌مانیم
خون بالا می آوریم
از هرزگیِ بی‌شرفانِ نااهل
ما نسلِ این وقتِ تاریخیم
هستیم تا ذره‌ی آخر
بسوزیم..
خودت هم می دانی ...
هوس بهانه بود ... ،
هبوط ...
کیفر ِ محتوم ِ آدم بود ...
به تاوان ِ دیدن ِ جامه ی ِ شیطان ...
گوشه ی ِ پستوی ِ لباس های ِ تو ... ،
خدا جان با توام ...
ببین ... !!
آدم ...
دارد درخت ِ سیب می کارد ...
ریشه دار که باشی ...
ریشه که دوانده باشی رفیق جان ...
تبر به دست می گیرند ناگزیر ،
که هرزه ...
کندنی است ...
به سَر ِ انگشتانی ...
باور کن به خاطره ها نمی شود اعتماد کرد .
چشمانت را که باز می کنی ...
انگار دروغ هائی ابدی بوده اند لعنتی ها ...
.
.
.
خاطره هائی که حال ِ آدم را به هم می زنند ...
همان " دوستت دارم " های ِ تاریخ گذشته ای هستند ...
که آدم بالا می آورد ِ شان خُب ...
قسَمَ که...
من ...
این دلتنگ نویسی را ...
به قشنگ نویسی ..
مُحَقر نخواهم کرد .
" نوشتن " ...
عجب چیزی است .
همه ی ِ حرف هایت را می زنی ...
" کلمه " به " کلمه " ...
واضح ِ واضح ...
بی آن که یک " کلمه " حرف زده باشی .
در سکوت حرف می زنی انگار .
البته ...
نه مثل آن سکوت هائی که می گویند :
" حرف دارد لامذهب " ...
بلکه ...
از آن حرف هائی که می گویند :
" حرف ندارد لامذهب " .
می شود در عین ِ سکوت ...
حرف زد .
با " نوشتن " ...
" شنیدن کی بود مانند دیدن " را هم عینیت بخشیده ای انگار .
به جای اینکه " کلمه " را ...
این برآمده از جان را ...
به ناسوت ِ صوت ، زائل ِ گوش کنی ...
آن را ...
آن آرمیده در روح را ...
به لاهوت ِ نور ، جاودانه ی ِ چشم میکنی .
پس می نویسم ...
چه حس ِ مبهمی است ...
وقتی می فهمی ...
" تو " ...
" کسی " بوده ای ...
چون ...
کسی " نبوده " ...
و " تو " ...
فقط یک ضمیر بوده ای ...
نا مخاطب ِ حاضر ...
بدلی نامتجانس از ...
بی بدیلی اول شخص ِ غائب ...
تا ...
قاعده ی ِ جمله نویسی ...
در عبارتی عاشقانه ...
رعایت شده باشد
مهربان بودن ...
زشت و نفرت انگیز نیست ،
امّا چه کنم ... ؟!
انگار نمی شود ...
پایَ ام را بلند کنم ...
و دلی زیر ِ پایَ ام نباشد ...
مدال و افتخارات
m͎a͎h͎y͎a͎
سلام گرامی دوست خوبم
دلتون شاد تنتون سلامت و خاطرتون آسوده
مهرتان مستدام ...
خواهش میکنم ممنونم از لطف شما
Faryad