فرهاد(حواستون باشه با کیا گرم میگیرید، )

زندگی پر از آدماییه که هرکدوم یه جا و یه وقتی بهت یادآوری میکنن تهش تنهایی. با یه حرف با یه حرکت یا حتی با یه سکوت در کسری از ثانیه چنان تصوراتتو از جایگاهشون تو زندگیت به هم میریزن که تا میای به خودت بیای تو حجم انبوهی از تفکرات مزخرف و اشک های سرازیر از چشمات غرق شدی. نمیدونم این تنهایی چه هیزم تری به ما آدما فروخته. نمیدونم تو تنهایی هامون چه ها کشیدیم که موقع فکر کردن بهش ترس سراسر وجودمونو میگیره. با یه مشت آدم دروغ دورمونو شلوغ کردیم که از تنهایی فرار کرده باشیم بگیم آره ما تنها نیستیم! شاید اگه از اول با این تنهایی کنار میومدیم و باش دوست میشدیم از دوباره رسیدن بهش اینقدر به هم نمیریختیم. شاید روابطمون خالصانه تر میشد و زندگیمون راحت تر! اگه میدونستیم تنهایی ترس نداره تو رابطه با آدما خودمون بودیم و تهش میگفتیم خب رفت که رفت مگه تنهایی چشه؟!

اگر تغییر نكنیم،
حذف می شویم .
برای جلوگیری از حذف شدن
در بازی زندگی،
باید تغییراتی را در خودمان
و زندگی مان به وجود آوریم.

کليدهای اين تغيير عبارتند از:
کلید اول: خواستن
كلید دوم: خالی كردن ذهن از تعصب ها
كلید سوم: باور مثبت نسبت به خود
كلید چهارم: عمل کردن
به یاد داشته باشیم كه عظمت زندگی تنها به دانستن نیست بلکه تلفیقی از علم و عمل است

پیش می آید گاهی در زندگی ات به هر دری که میزنی بسته است!
به هر دیواری ، که چنگ می اندازی میبینی انگار نه‌ انگار‌...
دست و پا میزنی در مشکلاتت ، مثل اینکه حبس شوی در یک اتاق نمور و بی روزنه و در بسته .
که حال ، حکایت همان مشکلات است که هیچوقت راه فراری برایشان نداشتیم .
حالا هی مدام ازاین در به آن در بزنیم فایده که ندارد .
باز برمیگردیم به همان خانه ی اول .
یاد بگیریم
این مَن گاهی نیاز به رفع خستگی نیاز به نجنگیدن برای هیچ چیز دارد .
این مَن را رها کنیم ، چای بنوشیم و به دست های خدا خیره شویم که سهممان از معجزه اش به وقتش رخ میدهد.

مواظب رایحه حرفهایمان باشیم ...
حرفها رایحه دارند، بو دارند عطر دارند ...
رایحه حرفهایمان تا ساعتها
روی جان و تن می نشیند ...
تا مدتها در فضا میماند، تا سالها در خاطره ها جا خوش میکند...
عطر حرفهایمان ، هر چه باشد...
تند و تلخ، گرم و شیرین، تیز و شورانگیز
آرام و روح انگیز و...
ما را، در خاطره ها به یاد می آورد
شمیم رایحه حرفهایت را انتخاب کن؛
بدان که به یاد میمانند...!

# امیرحسین دهقانی

بدون اشک گریستن را آموختم .

اگر در دل کسی جایی نداری، فرش زیر پایش هم نباش...

جایی که بودن و نبودنت هیچ فرقی ندارد، نبودنت را انتخاب کن. اینگونه به بودنت احترام گذاشته‌ای...

محبوب همه باش، معشوق یکی.
مهرت را به همه هدیه کن، عشقت را به یکی...

با هر رفتنی اشک نریز و با هر آمدنی لبخند نزن؛
شاید آنکه رفته باز گردد و آنکه آمده برود...
و آنقدر محکم و مقتدر باش که با این محبت‌ها و بی‌مهری‌ها زمین‌گیر نشوی...

لازم است گاهی در زندگی، بعضی آدمها را گم کنی تا خودت را پیدا کنی ...
بعضی از آدمها را باید دوست داشت،
اما بعضی‌ها را فقط باید داشت...

# امیرحسین دهقانی