♔یاســــین♔

اگه یه پاکن داشتی........چیور از این دنیا پاک میکردی؟؟؟

آزاد شو از بند خویش، زنجیر را بــاور نکن

نه به تکنولوژِی.. نه به پیشرفت های علمی
نه مقارنه سیارات....حتی فراموش کردم ماه چه ساعتی در کنار مشتری قرار میگیرد
تله پورت چه شد؟.... ربات ها چه کردن؟
جهان ما شبیه سازی است یا نه
دیگر آنقدر انگیزه ندارم که به اسمان نگاه کنم
هیچ چیز عادی نیست
این ماییم که داریم به بدبخت بودن عادت میکنیم به نداشتن اینترنت...گرانی...تحقیر...ظلم...توهین... به اینکه بگویند همینه که هست...دوست نداری جمع کن برو
100 چند روز است که گرفتاریم

#آقا_امیر
زادروزت شیرین، پر عشق و نور آفرین باد.
قهقهه هایی آسمانی و آرامش زلال زندگی را برایت آرزو دارم . .

مقایسهٔ اندازهٔ خورشید و سیارات منظومهٔ شمسی

.

منظومهٔ شمسی در ابر میان‌ستاره‌ای محلی، حباب محلی، بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع شده‌است. ستاره‌شناسان دریافته‌اند که کهکشان راه شیری در واقع دیسک کهکشان ماست و یک سحابی گسترده یا مجموعه‌ای از ستارگان نیست؛ کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است که قطر آن حدود ۱۰۰٬۰۰۰ سال نوری است و پنداشته می‌شود که ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره داشته‌باشد. منظومهٔ شمسی حدود ۲۵٬۰۰۰ سال نوری از مرکز و کنارهٔ کهکشان فاصله دارد.

منظومهٔ شمسی، منظومهٔ خورشیدی یا سامانهٔ خورشیدی منظومه‌ای گرانشی است که دربرگیرندهٔ یک ستاره به نام خورشید و شماری اجرام آسمانی دیگر است که در مدارهایی مستقیم یا غیرمستقیم پیرامون آن می‌گردند.

منظومهٔ خورشیدی از انفجار یک اَبَرنواَختر و فروریزش یک اَبرِ ملکولی چرخان پدید آمد و هویت آن در دوران رنسانس (نوزایش) و با مشاهدات افرادی از جمله گالیلئو گالیله دوباره مطرح و شواهد انکارناپذیر آن بر پایهٔ محاسبات او ارائه‌شد. این منظومه در بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع‌شده و ۲۶٬۰۰۰ سال نوری از مرکز کهکشانی فاصله، و در کنارهٔ کهکشان قرار دارد. خورشید بیش از ۹۹٫۸ درصد جرم منظومهٔ خورشیدی را تشکیل می‌دهد و سرچشمهٔ انرژی بسیار از جمله گرما و نور است. این ستاره یک ستارهٔ نوع جی رشتهٔ اصلی و عضوی از تودهٔ ستارگان نخستین است. مانایی منظومهٔ خورشیدی به مانایی خورشید وابسته است

تیتان یا تایتان بزرگترین قمر از قمرهای زحل قمر زحل و دارای متراکم‌ترین اتمسفر در منظومه شمسی است. این قمر در سال ۱۶۵۵ توسط کریستین هویگنس (Christiaan Huygens)، منجم هلندی، کشف شد. تیتان جرمی متفاوت به‌شمار می‌رود، زیرا تنها جسم منظومه شمسی است که همانند زمین اتمسفر و مایعات سطحی دارد. دمای سطح تیتان منفی ۱۸۰ درجه سانتی‌گراد است، بنابراین برای مایع نگه‌داشتن آب روی سطح بسیار سرد به‌حساب می‌آید، اما این دما برای مایع‌ کردن متان و اتان تقریبا مناسب است.

گروه محلی یا خوشه کهکشانی محلی نام یکی از خوشه‌های کهکشانی است که کهکشان راه شیری به همراه تعدادی از کهکشان‌های اطرافش در آن واقع شده‌اند. تخمین زده می‌شود بیش از ۵۴ کهکشان دیگر از جمله کهکشان‌های کوتوله در این گروه وجود داشته باشند.

مرکز گرانشی گروه محلی کهکشانی جایی میان کهکشان راه شیری و کهکشان آندرومدا قرار دارد. بزرگ‌ترین کهکشان‌های این گروه محلی به ترتیب کهکشان آندرومدا ، کهکشان راه شیری و کهکشان مثلث هستند.

ناسا با دستگاهی که در پروژه مریخ‌نورد استقامت (Perseverance) به سیاره مریخ فرستاده است، توانست در مقیاس یک درخت کوچک اکسیژن تولید کند. این اولین تلاش موفق برای تبدیل منابع سیاره‌ای دیگر و تبدیل آن به مواد مورد نیاز ماموریت انسان است. این دستگاه که ماکسی (MOXIE) نام دارد، از دی‌اکسید کربن موجود در جو مریخ برای تولید اکسیژن استفاده می‌کند.

استارت‌آپ اوکراینی پرامین ائرواسپیس (Promin Aerospace) در حال توسعه حامل فضایی فوق سبک از نوع خودتغذیه (اتوفاژیک) است که در آن از بدنه حامل نیز به عنوان سوخت جامد در کنار سوخت‌های دیگر استفاده می‌شود. برای این منظور، مواد بدنه باید هم به اندازه کافی سخت و قوی بوده و هم قابلیت احتراق کافی داشته باشند.

نوسان‌های شدید دمایی ماه به‌ طوری‌ است که دمای بخش‌هایی از آن در طول روز به ۱۲۷ درجه‌ سانتی‌گراد می‌رسد و هنگام فرا‌رسیدن شب تا منفی ۱۷۳ درجه‌ی سانتی‌گراد افت می‌کند.

اندازه ستاره‌های نوترونی تقریبا معادل یک شهر کوچک است و این اجرام کیهانی حدود ۲۰ کیلومتر قطر دارند. با وجود این حجم کوچک، جرم ستاره‌های نوترونی به طور متوسط حدود ۱.۴ برابر خورشید تخمین زده می‌شود، البته به طور کلی جرم این ستاره‌ها بین ۱.۱۸ تا ۱.۹۷ برابر جرم خورشید متغیر است.

با این تفاسیر می‌توان دریافت چگالی ستاره نوترونی به شکلی باورنکردنی زیاد است، به طوری که وزن یک قاشق غذاخوری ستاره نوترونی بیش از ۹۰۰ میلیارد کیلوگرم بوده که از وزن کوه اورست هم بیشتر می‌شود!

ناسا در ماموریتی بی‌سابقه، فضاپیمایی موسوم به دارت (DART) را به یک سیارک کوبید تا بدین ترتیب اولین آزمایش انحراف مسیر سیارک‌های بالقوه خطرناک را با هدف نجات جانداران روی زمین انجام دهد. دارت در این عملیات به سطح سیارک دیمورفوس (Dimorphos) برخورد کرد تا مدار این سنگ فضایی به دور سیارکی دیگر به نام دیدیموس (Didymos) را به میزان جزئی تغییر دهد.