.
آدم‌های صبور یه خصوصیت عجیب دارن...
بی‌نهایت لبخند می‌زنن...
این لبخند شاید تو نگاه اول حس گذشت بده...
اینکه «هر زخمی زدی، هر‌ چیزی که گفتی فدای سرت... من فراموش می‌کنم...»
ولی آدم‌های صبور هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمی‌کنن...
زخما رو می‌شمارن...
حرفا رو مرور می‌کنن و همچنان لبخند می‌زنن...
یه روز که صبوری دیگه جواب نداد، با همون لبخند تو یه چشم بهم زدن برای همیشه فراموشت می‌کنن...
انگار که هیچوقت تو زندگیشون نبودی...
آدم‌های صبور تا یه جایی میگن فدای سرت...