داریوش بزرگ هخامنشی همه دین‌ها را به یک چشم می‌نگریست و از تعصب دینی رویگردان بود. درنتیجه، همه تابعانش از آزادی دینی برخوردار بودند. داریوش حتی دستور داد که هر ملتی، قوانین دینی و اخلاقی خود را گرد آورد و بنویسد، و بر مبنای سنن و قوانین خود رفتار کند. بدین سان هر جامعه مذهبی و یا هر ملتی که به طور رسمی شناخته شده بود، قانون نامه‌ای تهیه کرد.

بن مایه:شاپور شهبازی، جهانداری داریوش بزرگ، ص 119