فکر کنم هیچکسی تا حالا اندازه‌ی عباس معروفی
انقدر قشنگ نتونسته دوست داشتن رو توصیف کنه:
«تو میدانی
حتی اگر کنارم نشسته باشی
باز هم دلتنگِ توام
حالا ببین نبودنت با من چیکار می‌کند.»