چه کم‌یاب و قابل ستایشند آنان که در جریانِ زخم‌ها و آسیب‌های ناگزیر تو قرار می‌گیرند و تو از مشکلات و ضعف‌های جهانت با آن‌ها حرف می‌زنی و می‌بینی که همچنان و شبیه به سابق برای تو ارزش قائلند و به تو و توانایی‌های تو احترام می‌گذارند.
اوضاع به گونه‌ای‌ست که عموم مردم فکر می‌کنند کسانی شایسته‌ی احترامند که بی‌درد و رها باشند و هیچ مشکلی نداشته‌باشند!