بزرگتر که میشی میبینی بعضیا محبت و عشقی که بهشون میدی رو «مصرف میکنن»، برای پر کردن چاله‌های بی‌انتهاشون و چیزی که بهت پس میدن یه تفاله کم‌ارزشه. یه سریای دیگه اما عشق و محبتت براشون مثل آبه پای یه گیاه. کم‌کم بزرگ و قشنگ میشه و هردوتون از دیدنش جون میگیرید.
نمیشه همه آدمایی که به راهت میفتن دسته دوم باشن. دنیا و آدماش چاله و چوله زیاد داره. تقصیر کسی نیست. میدونم هربار دلت میشکنه از بی‌حرمت شدن بخشندگی و محبتت، ولی دلت گرم باشه به اونایی که قدر میدونن، اونایی که دلشون به تو گرمه.