چند دقیقه دست خودتو بگیر و بکش بیرون از وسط افکار روزمرگیت،
بشین و چشماتو ببند!
این تاریکی رو می‌بینی؟
فکر کن سوتِ پایان زندگیت خورده و حالا این تاریکی مهمون ابدی چشماته!
چطور گذروندی این سفر رو دوستِ من؟
اونجوری که دلت می‌خواست پولاتو خرج کردی و خوش گذروندی؟
اونجوری که باید از ریز به ریز خوشی‌های کوچیکت واسه خودت حالِ‌خوبِ بی حد و اندازه می‌ساختی و لذت میبردی،لذت بردی؟
اونجوری که باید بیخیال حرف بقیه میشدی و برای دل و نیّت خودت زندگی میکردی،زندگی‌کردی؟
اونجوری که باید هر لحظه به کسایی که دوسشون داشتی حستو بیان میکردی،ابراز علاقه کردی؟
اونجوری که باید جرئت میکردی و میرفتی به اونی که عاشقش بودی میگفتی دلمو بهت باختم،جرئت کردی؟
مهم هم نبود انتخابش میشدی یا نه!
مهم این بود تو شرمنده دلت نباشی عزیزِ من ...
الانم غرق رویا و خواسته‌های کوچیکت شدی که هنوز جلو هیچ‌کدومش تیک نزدی،نه؟
حالا چشماتو باز کن!
می‌بینی،هنوزم دیر نشده‌ها!
دست خودتو بگیر و واسه قدم گذاشتن تو مسیری که یه عمر کوتاهی کردی و چیزی گیرت نیومد،آماده‌باش!
برو،بدو،کم‌بیار،هق‌بزن،گریه‌کن،شکست‌بخور،از اول شروع کن،بِرس،بشین،لذت ببر و در آخر هم وقتی این تاریکی مطلق مهمون چشمات شد،حداقل شرمنده خودت نباشی جلو خواسته‌های کوچیکی که تواناییشو داشتی نذاری خواسته و حسرت بمونن...