سپهر

حرفهای کوچکی در زندگی هست
که حسرتهای بزرگی بر دلت می گذارند.
جملات ساده ای در زندگی هست
که آرزوی دوباره شنیدنشان،
که حسرتِ یک بار دیگر تکرار شدنشان
اشکت را در می آورد.
دلت می خواهد بشنوی شان،
از زبانِ همان کس که میخواهی، بشنوی شان…
اما آن کس نیست که دوباره برایت بگوید: “صبح بخیر عزیزم”
بگوید : “کجایی؟ چرا دیر کردی؟”
بگوید : “بخور، غذایت سرد شد! “
یا اینکه بگوید: “این رنگی بهم می آید؟!”
نیست، نه، آن کس نیست که دوباره برایت تکرار کند:
“چرا به حرفهایم گوش نمیدهی؟”
بگوید : “مردها سر و ته یک کرباس اند”
یا اینکه : “کرم ضد آفتابم را ندیده ای؟”
حرف های ساده ای هست که آرزوهای بزرگت میشوند.
دوس داری یک بارِ دیگر، فقط یک بارِ دیگر بگوید:
“تابستان برویم سفر؟”
“صدای تلویزیون را کم کن”
بگوید: “با خودت سبزی بیاور”
بگوید: “نان هم فراموش نکنی”
“گلدان ها را آب بده”
بگوید: “راستی امروز کمی دیرتر برمیگردم، گفتم نگران نشوی”
خیلی حرفهای ساده را دیگر نمیشنوی،
و حسرت دوباره شنیدنشان، جانت را میگیرد
دلت می خواهد
در عمق خواب باشی،
نصفه شب با آرنج به پهلویت بزند
و با صدای گرفته بگوید:
“یک لیوان آب برایم می آوری؟

اگر می‌توانستی مثل من عاشق باشی

و یا حتی یک لحظه در نگاه من بنشینی،

هزاران گل سرخ بی‌قرار در نگاه خود می دیدی که

دل دل عاشقی را فریاد می‌زنند.

یک زندگی پر از عشق
باید کمی خار نیز داشته باشد،
اما زندگی خالی از عشق
هیچ گل سرخی نخواهد داشت.

تو که می‌آیی عطر گل‌های رز
و طراوت شبنم روی گلبرگ‌هایشان فضا را پر می‌کند
و نفس‌های من به شماره می‌افتند.