دختری که منم

از يه جايى به بعد
احساست يخ مى زنه
ديگه دردى حس نمى كنى و
هيچ كس هم نمى تونه يخ احساستو باز كنه
و اين خودش از هر دردى دردتره

در دنيايى كه
عشق و محبت و دوستى
تاوان دارد
در روزگارى كه حوصله ها به دمى بند است
جايى كه دوست داشتن
بشود زهر مار و درد بى درمان
هواى خودت را خودت داشته باش
كه به آدمى كه هيچ
به ديوار هم كه تكيه كنى بايد تاوان بدهى

يه آدمهايى هستند
انگار متفاوتند با همه
همين كه مى آيند
ته دلت را قرص مى كنند
آرامش جانت مى شوند
مواظب اين آدمها باش
ساده مى آيند و سخت مى روند
ولى وقت رفتن هيچ وقت برنمى گردند

لذت دنیا
داشتن کسی است
که دوست داشتنش
حواسی برای آدم نمی گذارد

عطايش را به لقايش بخشيدم
آن كس
كه حواسش
همه جا بود
الّا من

دنيا همين است
پوچ به اضافه پوچ
آخرش قابى مى شوى روى شانه ديوار
آنوقت تازه همه مى گويند
خدا بيامرز
آدم بدى نبود

ياد بگيريم
از يك جايى به بعد
بى تفاوت بودن بد نيست
يك وقتهايى
زياد كه باشى كمر نگ ميشوى
براى كسانى كه لايق احساس تو نيستند

چه فايده
چقدر دوستت داشته باشد
اصلا از اينجا تا ثريا
وقتى حرمت نگهداريت را بلد نباشد

گاهى آدم دلش كمے تعطيلیـ ميخواهد؛
بنشيند كنجے،
گوشےاى، جايـے
برود به گذشته هاى دور دور
هاى هاى دنبال خودش بگـردد..

يك دقيقه عاشق زندگى شديم
يك عمر زندگى به بازيمان گرفت

دير شده
نزديك نشو
شش دانگ حواسم را
به نداشتنت
سند زده ام
دل كه شوخى سرش نمى شود
يكهو مى زند به سيم آخر...

چه سخت است !
براے آدمی ،
که دلش میخواهد
به اندازه ی
تمام خداحافظی های دنیا ؛
برود،
و جایی برای رفتن نداشته باشد !

وقتی به شناخت خوبی از خودت برسی
نه تعریف بقیه جو گیرت میکنه و نه تحقیر دیگران دلگیر...

خودت را تمام نکن ...
برایِ کسانی که برای تو ارزشی قائل نیستند ‌‌‌‌...
تمامت را برایِ خودت نگه دار و حتی تکه ای از خودت را هم برای کسی خرج نکن ...
من آدم هایِ این حوالی را خوب می شناسم ،
از معما و مشغولیتِ ذهنی خوششان نمی آید ...
آمده اند خودت را برایشان حل کنی تا باخیالِ راحت بروند ...
اما تو ناشناخته باش ، شبیِه بِرمودایی که هرکس برای اکتشاف و کنجکاوی نزدیکش شد را میانِ ابهامش غرق می کند ...عمیق باش ...عجیب باش ...یادت نرود ؛پازل هایِ حل شده را هیچ کس دوست ندارد ...هویتت را حفظ کن و خودت بمان !
اما حواست باشد ؛آدم هایِ اینجا عاشق نیستند ،کنجکاوند ... !!!