علی

از تو حرف می‌زنم
چنان نوبرانه می‌شوم؛
که بهار هم
دهانش آب می‌افتد …!

میان خورشیدهای همیشه
زیبایی تو لنگریست

خورشیدی که از سپیده‌دم
همه ستارگان بی‌نیازم می کند.

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم ….
مرا فریاد کن !

مگذار دیگران نام تو را بدانند …
همین زلال بی‌کران چشمانت
برای پچ پچ هزار ساله آنان کافیست!

در دنیای عشق

هیچ چیز مهم تر از تو نیست

پس تو راحت باش جانم

برای من قهر و آشتی فرقی ندارد

من حافظه‌ کوتاه مدتم

خراب شده است

و هر روز که از خواب بیدار می‌ شوم

تا همانجا یادم است که گفتی دوستت دارم

بی خواب کوچه گردی و بدخوابی ام نباش

دلشوره های هرشبم از روی عادتند

هی کوچه...کوچه...کوچه...به پایان نمی رسم

شب های سرد و ابری من بی نهایتند...!

تو را دوست دارم

چون بوئیدن غنچه ای

در حال باز شدن

چون رویایی شیرین

بعد از کابوس...

تو را دوست دارم

چون هر سلامی پس از بدرود...

باز بر جانم فراقت پادشاهی می‌کند

وآنچ در عالم‌کشی کرد از تباهی می‌کند

شهر صبرم تا سپاه هجر تو غارت زدند

با من آن کردی که با شهری سپاهی می‌کند

بی‌گناهم کشت عشقت وای اگر بودی گناه!

حال چون بودی چو این در بی‌گناهی می‌کند؟

چشم تو دعوی خونم کرد و ابرو شد گواه

کژ چرا شد گرنه میلی در گواهی می‌کند

در غمم گفتی: صبوری کن! بلی، شاید کنم

هیچ جایی صبر اگر بی‌آب ماهی می‌کند

بر ظهیر این غصه کمتر نه که طبع او ز نظم

بر سپهر مهر مدح شاه ماهی می‌کند

شهریار شیر کینه نصرت دین بیشکین

آنک شمشیرش ز شیران کینه‌خواهی می‌کند

زندگی را دوست دارم چون با یادش سپری میشود…
خواب و رویا را دوست دارم چون با بودن او شیرین میشود…
مهربانی را دوست دارم چون او اینگونه است…
این جملات را دوست دارم چون به یاد او می افتم…
او تنها رویای من است…

یکی باید باشد
یکی که آدم را صدا کند
به نام کوچکش صدا کند
یک جوری که حال آدم را خوب کند
یک جوری که هیچکس دیگر بلد نباشد
یکی باید آدم را بلد باشد…

میدونى “دوست دارم” یعنى چی؟
د: دلمو بهت میدم
و: ولت نمیکنم
س: سایه سرت میشم
ت: تمام عمرم کنارت میمونم
دا: داغون میشم از نبودنت
ر: راه دلشکستنتو بلد نیستم، یادم نمیگیرم
م: مرگم نمیتونه عشقمو از بین ببره
با تمام وجودم دوستت دارم ♥

هوای تــــــو …
اجابت تمام عـــــــــشــق است
و من به تــــــــو
شکوه یک قنوت عـــاشـقــانه را
پیــــــش مـــی کــشـم عـــــشقم
دوســـــتت دارم
به اندازه ی همه ی دارایی ام
کــــه تویــــی …

شاید”تو”…
سکوت میان کلامم باشی!
دیده نمیشوی
اما من تو را احساس می کنم!
شاید”تو” …
هیاهوی قلبم باشی!
شنیده نمیشوی
اما من تو را نفس می کشم!

ﺁﺳــﻤــﺎﻥ ﺭﺍ ﻣـــــﺮﺧــﺺ ﻣﯽ ﮐـﻨـﻢ
ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻫــــــــــــﻭﺍ ﻫﻢ ﻧــﯿﺎﺯﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺗـــــــــــــــﻮ ﺧــــﻮﺩت ﺭﺍ ﻣﺜـــﻞ ﺁﺳـﻤـــﺎﻥ،
ﻣﺜـــﻞ ﻫــــﻮﺍ، ﻣﺜـــﻞ ﻧـــــﻮﺭ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﻪ ﻟــﺤــﻈﻪ ﻫﺎﯾﻢ…

به ظرفیت یک دریا تو را دوست دارم
به بلندای یک کوه پناهت هستم
و به پهنای آسمان به تو تعلق دارم
ولی بی تکرار
زیرا که تمام این زیبایی ها تنها یک بار و فقط برای تو اتفاق می افتد…