صدا کن مرا صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن
ادراک یک کوچه تنها ترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه
تنهایی من بزرگ است
تنهایی من شبیخون حجم تو
را پیش بینی نمیکردم
خاصیت عشق این است کسی نیست
بیا زندگی را بدزدیم آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بسا زودتر چیز ها رو ببینیم
ببین
عقربک های فواره در صفحه
ساعت حوض را به گردی بدل میکنند
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام
بیا ذوب کن در کف دست من
جرم نورانی عشق را