می روم من زیر بارانی که نیست
می دوم من در خیابانی که نیست
حیف از دل چون پریشان گشته است
از تمام بودنش اینک پشیمان گشته است...

.
.

می‌روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
بخدا می‌برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

می‌برم، تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق
زینهمه خواهش بیجا و تباه

می روم دیگر ز دنیایی شما
می روم انجا که دیگر عشق نیست...

می روم … اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا … ؟ منزل کجا … ؟ مقصود چیست؟
می خروشم زیر لب دیوانه وار
«او» که در من بود، آخر کیست، کیست؟

عااااالی

عالی نگری 🙏🌹

گئدیسن گت
قاپونی دا محکم باغلا خخخ

اوسون باغلارام 🙏🌹