Raha

هوای رابطه ها آلوده ست
بیا زوج و فرد کنیم ابراز احساسمان را
روزهای زوج نوبت من باشد دوستت بدارم
روزهای فرد
باز هم نوبت من
دیگر دعای باران نمی خوانم تا که خیس عشق تو باشم
باران بهانه است
ما باورمان را از دست داده ایم
و از آن گاهی نفس انسان بودنمان گرفته که تو ماسک لبانت را از صورت بیمار من دریغ می کنی
بیا تا مثل آن سالها که مدام برف می آمد و ما همه خوشحال بودیم
آغوشت را سجده گاه لحظه های خوب با تو بودن سازم
اینجا بی تو
هوا همواره تاریک و مسموم است

رها

‍ آفتاب چشم هایت
آدم را با خودش مي بردبه درك فصل خرما پزان نخل های جنوب
جایی که بوی نفت و فقر به هم می آمیزد
ولی مهم نیست
لااقل
مي شود با نگاه گرم تو
عطش واژه ها رادر این‌شعر سرگردان بو كشيد
و خونگرمي رفتارت را روي پوست تنم حس كرد
و به سادگي
عاشق لبخندت شد
این که دیگر سیاسی نیست....

رها

همیشه از خودم می پرسم
در خاطر کسی خواهم ماند؟

آن روزها
در این مسيربی بازگشت
همیشه يكي بود
كه نگاهش
در لحظه ي عبور از كنار چشمانم
با روح عريانم تلاقي مي كرد

ما به هم عادت كرده بوديم
آنقدر عادت كرديم كه يكدبگر را نمي ديديم
مثل خيلي چيزهاي ديگر كه هر روز در كنارمان هست و نمي بينيمش
اين روزها من
به هر آگهي ترحيمي كه زل مي زنم
عكس خودم را مي بينم
*بازگشت همه به سوي اوست*
رها

بعضي از حس هاي آدميزاد را نمي توان توصيف كرد
نمي توان به واژه كشيد
نمي توان به رنگ و بوم و ساز و ملودي به ديگران توضيحش داد
حس هايي كه خدا هم در مورد شان سكوت كرده است
چيزي مثل جاري شدن يك نفر در تمامي شريانهاي اندامت
يك اتفاق ناب كه در تمام زندگيت تنها يك بار تجربه اش مي كني
چيزي مثل آشنا شدن لبهاي دو نفر به وقت اذان
چيزي كه ما فقط سايه نامفهومش را روي ديوار ديده و شنيده ايم
حس جاذبه ي آغوش يك نفر براي سقوط پيكرت در سياه چاله هاي چشمانش
حس دوست داشتن بي سبب يك نفر تا سرحد مرگ
حسي كه در هيچ كلاس زيبايي شناسي تدريس نمي شود
و براي فهميدنش
فقط كافيست
يكبار
عاشق شوي

ساعت خاطر همه ی ما خوابیده ست در اتفاق یک جمله ی تلخ ساده
«به امید دیدار»
حواسمان به تک تک نفس های هم باشد
شاید این آخرین دیدار
حسرت تمام عمرمان بشود
برای تکرار بوییدن یک نفر
.

میشه یکی راهنمایی کنه اینجا چجوریه

سلام. من Raha هستم، از اعضای جدید کلیکی ها