سلاخی می‌گریست
به قناری کوچکی
دل باخته بود!

ای تمامیِ دروازه‌های جهان
مرا به بازیافتنِ
فریادِ گم‌شده‌ی خویش
مددی کنید

بگذریم

این روزها دائم با خودم زمزمه می کنم

سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود

سلاخی می گریست به قناری کوچکی دلباخته بود

برویم ای یار، ای یگانه‌ی من!
دستِ مرا بگیر!
سخنِ من نه از دردِ ایشان بود،
خود از دردی بود
که ایشانند!

وسکوت
سرشار از ناگفته هاست .

فریبِمان مده‌اِی!
حیاتِ ما سهمِ تو از لذتِ کُشتارِ قصابانه بود.
لعنت و شرم بر تو باد!

من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش
به زیباتر سرودی خواناست.
من و تو یکی دیدگانیم
که دنیا را هر دَم
در منظرِ خویش
تازه‌تر می‌سازد.

زندگی را فرصتی آن‌قَدَر نیست
که در آیینه به قدمتِ خویش بنگرد
یا از لبخنده و اشک
یکی را سنجیده گُزین کند

و پرستویی که در سرْپناهِ ما آشیان کرده است
با آمدشدنی شتابناک
خانه را
از خدایی گم‌شده
لبریز می‌کند.

بارها به خونِ‌مان کشیدند
به یاد آر،
و تنها دست آوردِ کُشتار
نان‌پاره‌یِ بی قاتقِ سفره‌یِ بی‌برکتِ ما بود.
به یاد آر
که تنها دست آوردِ کُشتار
جُل پاره‌یِ بی قدرِ عورتِ ما بود.

از محبت ات بسیار سپاسگزارم جناب رضایی بزرگوارم که افتخار همراهی دادی ...

نخست
دیرزمانی در او نگریستم
چندان که چون نظر از وی بازگرفتم
در پیرامونِ من
همه چیزی
به هیأتِ او درآمده بود.
آنگاه دانستم که مرا دیگر
از او
گریز نیست.
کنار شما بودن هم افنخار بزرگیست ...

فدای مهر و محبت و معرفت شما رفیق ناب و زلال

رفیق خوده خودمی ...