دروغ گفتن یکی از محرمات و آفت های خطرناک زبان است که از گناهان کبیره به شمار می رود. در قرآن و احادیث، دروغ کلید بدی ها و مایه تباهی ایمان محسوب گشته است. این گناه بزرگ انسان را در دنیا و آخرت از رحمت الهی محروم می سازد و اعتماد مردم را نسبت به فرد از بین می برد. با دروغگویی جامعه دچار نفاق می شود و ایمان مردم زایل خواهد شد. یکی از دلایل مهم دروغگویی، عقده حقارت و خود کم بینی انسان است که به عنوان روانشناسی اخلاقی در کلمات معصومین به آن اشاره شده است.

ترس از فقر، پراکنده شدن مردم از دور انسان، از دست دادن موقعیت و مقام و زمانی نیز به خاطر علاقه شدید به مال و جاه و مقام از دلایل دیگر دروغ گفتن انسان می باشد که برای تامین هدف مورد نظر خود از آن استفاده می کند.

حضرت علی(ع) در نهج البلاغه می فرمایند:« ولکن یُوخَذُ مِن هذا ضِغثٌ و من هذا ضغث فَیُمزجان ...»(نهج البلاغه صبحی صالح خطبه 50) مردم قسمتی از حق و قسمتی از باطل را گرفته و در هم می آمیزند و از این راه ، باطل را به خورد مردم می دهند.