حماقت چیزی نیست که ما از آن مصون باشیم، بلااستثنا همه ی ما گاهی دچارش میشویم و شاید ساعتها در آن غوطه ور باشیم . و این از نظر من اشکالی ندارد چون بلاخره آدمیم و وجهه ای از شخصیتمان با حمق شکل گرفته و گاه و بی گاه در ما خودنمایی میکند.
اما کی این حماقت تبدیل به یک رذیلت اخلاقی می شود و باید از او دور بود ؟
دقیقا وقتی که احمق شدی و سعی داری با حماقتی دیگر حماقت قبلی رو از بین ببری یا از اون دفاع کنی.
به این میگن حماقت مرکب مثل همون جهل مرکب معروف حضرت مولانا.
در چنین وضعی تا ابد الدهر شخص مذکور احمق میماند.

نتیجه اخلاقی: اگر چنین احمقی را دیدی فرار کنید
«همانطور که عیسی از دست آن ابله در مثنوی معنوی مولانا فرار میکرد»