میثم. ا

استالین در یکی از جلسات معمول خود ، خواست که برای او مرغی بیاورند:
او آن را گرفت و در حالیکه با یك دست آنرا می فشرد با دست دیگر شروع به کندن پرهای آن مرغ کرد...
مرغ از درد فریاد می زد و سعی می کرد از هر راهی که شده فرار کند ولی نتوانست چون دستان استالین برای او خیلی نیرومند بود
‏خلاصه استالین بدون هیچ مشکلی توانست همه پرها را از بدن مرغ بکند و پس از پایان کار به یارانش گفت: "حالا ببینیدچه اتفاقی می افتد..
او مرغ را روی زمین گذاشت و از او دور شد ، رفت تا مقداری گندم بیآورد...
‏همکارانش در کمال تعجب او را مشاهده می کردند ، درحالیکه مرغ بیچاره در حال درد و خونریزی بود او را دنبال می کرد ..
سپس استالین با دانه های گندمی که در دست داشت مرغ را به هر گوشه از اتاق بسمت خود میکشید..
در همه این مراحل مرغ پی در پی او را تعقیب میکرد و قدم به قدم دنبال او میرفت.‏در این مرحله استالین به دستیاران متعجب خود روی کرد و گفت : احمق ها به همین راحتی اداره می شوند...
مشاهده کردید که مرغ با وجود تحمل تمام دردهائی که من برای او ایجاد کردم باز هم مرا تعقیب کرد تا دانه ای برای زنده بودنش از من بگیرد...‏

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دیگری گویا نیست

بعد از تو قول غزل هاست جهان را
اما غزل تو ست که در قولی از آن، اما نیست

تو چه رازی که به هر شیوه تو را می جویم
تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم
بادلم طاقت دیدار تو، تا فردا نیست

این که پیوست به هر رود که دریا باشد
از تو گر موج نگیرد بخدا دریا نیست

من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم
این تو هستی که سزاور تو این ها نیست

آدمهای هم فرکانس همدیگر را پیدا می کنند...
حتی از فاصله های دور... از انتهای افق‌های دور و نزدیک...
انگار جایی نوشته بود که اینها باید در یک مدار باشند،
یک روزی یک جایی ، باید با هم برخورد کنند...
آنوقت میشوند همدم،
میشوند دوست،
میشوند رفیق...
اصلا میشوند هم شکل...
حرفهایشان میشود آرامش...
خنده هایشان ،
کلامشان می نشیند روی طاقچه دلتان...
نباشند دلتنگشان میشوی...
هی همدیگر را مرور می کنند، و از هم خاطره می سازند...
و یادمان باشد حضور هیچکس اتفاقی نیست...!