☽

تو نَباشی من،مث حِس یه بَچه گمشُدم

دلم دیگر با خودم راه نمی آید

هر روز پرسه میزند در خیال تو

اینجا که من هستم؛آغازِ پایان هاست

The pain that has been made with love could heal with death

من يه نقاشىِ غمگين بودم

دلتنگي ميتونه لعنتي ترين حسِ بشريت باشه

اونقدر از تو پر شدم

 که جسمم سنگینی می‌کنه رو دوشِ زمین

وای از آن روز که آدم به غم عادت کند

زمان بر رویِ همه چیز رنگِ عادت میپاشد

‏ خیال داشتنت داستان همون آدم مسته

 که میخاد ستاره هارو با دست بچینه

‏تمام چیزی که دارم تنهاییمه

من تکه‌تکه از دست رفتم؛ در روز روزِ زندگی‌ام

کاش دنیام راه پله خروج اضطراری داشت 

عشق تنها مرضی است، که بیمار از آن لذت میبرد

تو آهنگی هستی که لبام به خوندنش عادت کرده