آدمای قوی ،
همون آدمایی که غم و غصشون رو نمیتونی بفهمی ،
همونا که درداشونو به کسی نمیگن ،
همونا که اشکاشون رو تو چشاشون نگه میدارن و نمیزارن بریزه ،
همونا که همه چیو میریزن تو خودشون ،
بعضی وقتا خودشون دلشون عمیقا میخواد به اندازه ده سال گریه کنن و درداشونو به کسی بگن و برا یه بارم که شده ناراحتیشونو نشون بدن ..
دوست دارن ناراحت شن و همه غصه هایی که تنهایی به دوش میکشن رو بزارن رو زمین و بگن" خسته شدم " !
اینکه همیشه قوی باشیو
مایه دلگرمی دیگران ، ولی همه غصه هاتو تو خودت حبس کنی ،
یه جورایی عین خودکشیه ! ولی اینجا جسمت نمیمیره ، روحتِ که به تدریج نابود میشه ..
آره .. این آدما هستن و خواهند بود و ما هیچوقت قرار نیست
صدا شکسته و پوسیده شدن روحشونو بشنویم ...
امیدوارم که همتون یکیو داشته باشین که پیشش خودتون باشید نه آدمِ قوی ...