میگن چشمی که دائم عيب‌های ديگران رو بیبینه، اون عيب رو به ذهن منتقل ميکنه، و ذهنی که دائما با عيب‌های ديگران درگيره، آرامش نداره. درونش کثیف، متلاطم و آشفته هست. در عوض چشمی که ياد گرفته هميشه زيبايی‌ها رو ببينه، اول از همه خودش آسایش پيدا ميکنه. آدم زيبابين عيب‌های ديگران رو نمی‌بينه، و دنيای درونش دنيای قشنگیه. پُر از رضایت، پُر از آرامش …