شادمانی از خود نور دارد. بدبختی تاريك است و شادمانی تابناك.
انسان بدبخت بر ديگران نيز تاريكی می افكند. همچون گودالی تاريك وارد می شود و انرژی ديگر مردم را فرو می بلعد.
حضورش مخرب است.
اما حضور انسان شادمان، سازنده و تقويت كننده است.
او بر ديگران نور می افشاند.
انسان شادمان، رحمت و خير و بركت هستی است.
✍
hammid
نااب.. و عالی
mina
سپاااس
آرش ( گروه لاله های سرخ )
لینک